Vera - 01.10.1997, Blaðsíða 27

Á Hótel Vík við Vallarstræti, eða Ingólfstorg, voru
Kvennaframboðið og Kvennalistinn til húsa, ásamt fleiri
kvennasamtökum, á árunum 1982 til 1988.
t.d. ekki að skipta um kerti og platínur! Kvennalista-
konurnar höfnuðu hins vegar jafnréttishugtakinu og
töluðu um kvenfrelsi. Konur máttu njóta sín eins og
þær voru. Þetta varð mikil frelsun fyrir mig.“
Það kemur glampi í augu Guðrúnar þegar hún rifj-
ar upp kynni sín af Kvennalistanum. Hún minnist
helgar á Búðum sumarið eftir alþingiskosningarnar
1983. Þar blómstruðu hugmyndir sem heilluðu hana
gjörsamlega. Henni fannst stórkostlegt að hitta konur
sem skildu nákvæmlega hvað hún var að hugsa, hún
þurfti ekki lengur að vera í vörn eða vera talin upp-
reisnarseggur. „Þvílík uppgötvun að hitta allar þessar
konur,“ segir hún og tekst á loft. „Við töluðum sam-
an alla nóttina og sungum Dóma heimsins. Okkur
fannst við geta allt, gætum boðið öllu byrginn. Við
vissum að við vorum að feta ótroðnar slóðir sem
væru ógnvekjandi en um leið mjög spennandi. Hug-
myndafræðin byggðist á því að taka ekkert sem gefið,
stefnuskráin var nákvæmlega eins og við vildurn hafa
hana, óháð hefðum og reglum annarra stjórnmála-
flokka.“
En það var ekki bara á vettvangi Kvennalistans sem
Guðrún tók þátt í að breyta hugsununt í samfélaginu.
Hún starfaði með Samtökum kvenna á vinnumarkaði
og friðarhreyfingunni sem lét mjög til sín taka áður en
kalda stríðinu lauk. „Samtök kvenna á vinnumarkaði
var gífurlega spennandi tilraun,“ segir hún. „Við vild-
um fara óhefðbundnar leiðir og áttum sterkan hljóni-
grunn meðal kvenna. Eg tel samt að við höfum gert
mistök, við hefðum átt að stíga skrefið til fulls og
ganga úr verkalýðshreyfingunni. Samtökin höfðu
ekkert vald, gátu aðeins gefið út ályktanir sem enginn
þurfti að taka mark á.“
Þegar Guðrún tók sér fríið frá lífsstarfinu til að
starfa við það sem henni þótti skemmtilegast, þ.e.
kvennapólitík, ætlaði hún að leysa Inu Gissurardótt-
ur starfskonu Kvennalistans af í nokkra mánuði. Hún
hafði þá unnið í þrjú ár í grasafræði við Líffræðistofn-
un Háskólans. En Ina kom aldrei aftur og Guðrún
vann hjá Samtökum um Kvennalista frá árinu 1985
til 1988. Það voru skemmtilegir tímar og samtökin til
húsa í Kvennahúsinu á Hótel Vík. Þar höfðu líka að-
setur Kvennaframboðið, Vera, Samtök kvenna á
vinnumarkaði, Kvennaráðgjöfin, Menningar- og frið-
arsamtök íslenskra kvenna og íslensk lesbíska.
„Hótel Vík var ævintýraheimur,“ segir hún og
brosir. „Þar gat allt gerst og þar var oft mikið líf.
Hugmyndir Kvennalistans og Kvennaframboðsins
voru ferskar, við fundum að við vorunt á réttri leið og
að þörf væri fyrir þá untræðu sem við komum af stað.
Við vorum líka alltaf að gera eitthvað skemmtilegt.
Eg hef svo gaman að aðgerðum og tók þátt í að skipu-
leggja alls konar uppákomur en þótti verst að vera
ekki með í uppákomunni í borgarstjórn þegar
Kvennaframboðskonur mættu á fund klæddar eins og
fegurðardrottningar. Á þessum tíma var glóð kvenna-
samstöðunnar í augum kvenna. Við stóðum utan við
valdakerfið, vorum allar jafnar og í sörnu baráttu.
Það voru forréttindi að mega vera í kvennabaráttu
alla daga og fá kaup fyrir það,“ segir hún og minnir
á að ýmsar konur lögðu stundum nótt við dag í bar-
áttunni.
„Það má segja að hópur kvenna hafi nánast búið
niðri á Hótel Vík þegar mest lá við. Þar ber fyrsta að
telja Magdalenu Schram sem var burðarásinn í útgáfu
Veru um árabil og tók aldrei krónu fyrir. Malla hafði
„Hótel Vík var
ævintýraheimur“,
segir Guörún
Jónsdóttir. „Þar
gat allt gerst og
þar var oft mikiö
iíf."
4

m
'úM.
rnikil áhrif á mig og sú staðreynd að hún skyldi deyja
svona ung leggur mér þær skyldur á herðar að halda
uppi rnerki hennar. Malla kunni að gera hversdagslíf-
ið að samfelldri veislu, hún var svo skemmtileg og
hugmyndarík. Kicki Borhamar, starfskona Veru, var
líka góð vinkona mín og Ingibjörg Sólrún, borgarfull-
trúi Kvennaframboðsins og gömul skólasystir mín,
kom nánast daglega á Víkina. Kvennalistakonur utan
af landi kornu líka í heimsókn þegar þær kontu í bæ-
inn. Mitt starf var m.a. að vera tengiliður við lands-
byggðina og ég fór oft á fundi og ráðstefnur út á land.
Þegar ég hætti fannst mér að ég gæti gengið hringinn
í kringum landið og gist hjá vinkonum mínum úr
kvennahreyfingunni. Grasrótin var svo blómstrandi
og virk út um allt land. Ef eitthvað kom upp á í þjóð-
félaginu flykktust konur niður á Hótel Vík eftir
vinnu.Við þurftum tæpast að boða fundi, konurnar
bara mættu og eru „fimm-fundirnir“ í kringum
stjórnarmyndunarviðræðurnar 1987 sérlega eftir-
minnilegir.
Alþingiskonurnar Sigríður Dúna, Guðrún Agnars-
dóttir og Kristín Halldórsdóttir, höfðu skrifstofu á
vegum þingsins. Þær máttu hafa sig allar við að setja
sig inn í þingmálin og koma hugmyndafræði okkar til
skila. Þær gerðu hvert kraftaverkið eftir annað og
þeim tókst að tala þannig að fólk skildi, það kont í
ljós í skoðanakönnunum,“ segir Guðrún stolt en þeg-
ar best lét komst fylgi Kvennalistans upp í 30% í
skoðanakönnunum.
„Kosningarnar 1987 voru hápunkturinn," heldur
Malla hafði mikil
áhrif á mig og sú
staðreynd að hún
skyldi deyja svona
ung leggur mér
þær skyldur á
herðar að halda
uppi merki hennar.
Malla kunni að
gera hversdagslíf-
ið að samfelldri
veislu, hún var svo
skemmtileg og
hugmyndarík.
vCra 27