Vera - 01.06.2001, Blaðsíða 21

Ég var komin niður í 39 kíló í
flóttamannabúðunum. Algengt
var að konum væri nauögað.
Hún flúði ásamt kærasta sínum, systur og tveimur
systurdætrum og segir að þau hafi verið heppin mið-
að við marga aðra. Ferðin tók aðeins einn mánuð en
bátar voru allt upp í hálft ár á leiðinni og algengt var
að fólk veiktist um borð og sumir dóu. Þeirra bátur
var samferða öðrum báti sem sökk á leiðinni án þess
að hægt væri að bjarga fólkinu. Nokkrar fjölskyldur
höfðu skipst í bátana og mikil geðshræring var um
borð þegar fólkið horfði upp á sína nánustu drukkna
án þess að geta neitt að gert.
„Við komumst heilu að höldnu til Hong Kong en
dvölin í flóttamannabúðunum er erfiðasta lífsreynsla
sem ég hef upplifað," segir Katrín. „Þegar við komum
þangað vorum við snoðklippt og hreinsuð eins og dýr
og oft dugði maturinn ekki fyrir alla. Ég var komin
niður í 39 kfló þennan tíma. Algengt var að konum
væri nauðgað. Við bjuggum í skálum með þriggja
hæða kojum og fékk hver fjölskylda eina koju fyrir sig
og allt sitt dót. Ég varð ófrísk í flóttamannabúðunum,
það var auðvitað algjört slys, og þar fæddist sonur
minn, 10. janúar 1990. Þegar ég hafði fætt hann átti
ég ekkert til að klæða hann í, vafði hann bara inn í
jakka. Ég var látin kenna börnum í flóttamannabúð-
unum og yfirmanneskja mín reyndist mér óskaplega
góð, útvegaði mér föt á barnið og fieira sem ég
þurfti." Eftir 18 mánaða dvöl í lokuðum búðum fékk
Katrín loks viðurkenningu sem pólitískur flóttamaður,
20. nóvember 1990, en systir hennar ekki og átti að
senda hana og dætur hennar til baka. Munurinn var
sagður vera sá að Katrín hafði barist fyrir réttindum
sfnum í heimalandinu.
*
Ogeðslegt hótunarbréf
„Við komum til íslands í júlf 1991 og fengum húsnæði
með húsbúnaði og þess háttar í eitt ár, eins og al-
mennt gerist með flóttamenn sem ríkið tekur á móti.
Fljótlega eftir að við komum fengum við ógeðslegt
hótunarbréf með alls kyns kynferðislegum teikning-
um. Mér brá mjög og ætlaði varla að þora út á götu
fyrstu dagana af ótta við að íslendingar litu á okkur
eins og fram kom í þessu bréfi. Það var margt erfitt
fyrstu dagana. Ég gleymi aldrei fyrsta íslenskutíman-
um. Við fengum blað sem við áttum að fylla út með
alls kyns upplýsingum um okkur en það var allt á ís-
lensku! Við skildum ekkert, ekki einu sinni stafrófið
sem er allt öðru vísi en okkar. Svo fengum við langan
lista með íslenskum nöfnum og var sagt að velja okk-
ur nafn. Ég sá engan mun á kvenmanns- og karl-
mannsnöfnum en fannst að Katrín hlyti að vera kven-
mannsnafn og valdi það. Okkur var bent á stutt nöfn
en þá gat verið að þau þýddu eitthvað allt annað á
víetnömsku og það gat valdið vandræðum."
Vann fyrir lcomu systur sinnar og móður
Fyrsta árið vann Katrín í þvottahúsi og var á íslensku-
námskeiði fyrir flóttamenn á morgnana f sex mánuði.
Eftir að flóttamannaaðstoðinni lauk tókst henni og
kærastanum að kaupa litla íbúð með hjálp foreldra
hans í Þýskalandi. Og hún byrjaði að vinna að því að
fá systur sína og móður til landsins. Hún fékk mann
frá Víetnam, sem kom til íslands sem flóttamaður
1979, til að fara til Hong Kong og tala við systurina
og bjóðast til að giftast henni svo hún kæmist til ís-
lands. Hann fór tvisvar út og Katrín borgaði farið í
bæði skiptin. Það varð svo úr að þau giftust og systir-
in og dætur hennar komu til íslands í febrúar 1993.
Móðir Katrínar kom síðan í desember sama ár og bjó
á heimili hennar í sjö ár. Það varð m.a. til þess að
slitnaði upp úr sambúð Katrínar og hún býr nú ein
með börn sín. Móðir hennar slasaðist í stríðinu og
hefur ekki getað unnið hér á landi en hefur hjálpað
Katrínu með börnin. Hún býr nú í íbúð á vegum Fé-
lagsþjónustunnar skammt frá heimili Katrínar.
„Ég vann alls kyns vinnu; við skúringar, í fiski og í
Nóa-Síríus. Þegar ég vann þar var ég ófrísk og fannst
mjög erfitt að standa við færibandið. Dóttir mín
Katrín og móSir hennar í Víetnam. Eftir að pabbi hennar var tekinn
til fanga barSist móSir hennar ófram meS börnin sín þrjú.
21