Vera - 01.06.2002, Page 26

Brynhildur Heiðardóttir Ómarsdóttir
Marie Claire
og ímyndarbyltingin mikla
bríet
félag ungra femínista
nj
<V
>
26
í maí árið 2000 var eins og sprengju
hefði verið varpað á tískuheiminn í
Evrópu. Liz Jones, ritstýra eins helsta
kvennablaðs Vesturlanda, ensku útgáfu
Marie Claire, kom fram opinberlega og
sagðist hafa verið haldin lystarstoli síð-
ustu þrjátíu árin. Jones lét ekki þar við
sitja heldur hélt því fram opinberlega að
þennan sjúkdóm sem hún hafði barist
við síðustu áratugi væri hægt að rekja
beint til tískuheimsins sem hún ásamt
fleiri ritstýrum og hönnuðum viðhéldu.
I fréttatilkynningunni sem hún sendi ftá sér við þetta
tækifæri lýsti Jones því hvernig hún faðmaði brasil-
ísku fyrirsætuna Gisele Bunchen. Bunchen var þá á
uppleið í tískuheiminum og var dáð fyrir að gera
þrýstna og íturvaxna líkama aftur vinsæla. „Eins og
allir, dáði ég þessar undurfögru verur þangað til ég
faðmaði hana og uppgötvaði að hún var lítið meira
en beinapoki. Aðeins þá uppgötvaði ég að ég hafði
tekið þátt í samsæri tískuiðnaðarins."
Tvær útgáfur af Marie Claire
Samsæri? Jú, Liz Jones komst að þeirri niðurstöðu að
þegar tískuiðnaðurinn nýtir sér aðeins fyrirsætur
sem eru 20% undir kjörþyngd, þá er iðnaðurinn að
vissu leyti ábyrgur fyrir þeim átröskunum sem fylgja
í kjölfarið meðal neytenda. Jones ákvað því að hefja
sína eigin tilraun. Næsta tölublað Marie Claire var
auglýst sem fyrsta alvöru kvennatímaritið, tímarit
sem átti að höfða til kvenna án þess að eyðileggja
sjálfsímynd þeirra. Jones ákvað að hafa tvær útgáfur
af Marie Claire. I annarri var forsíðumyndin af
Pamelu Anderson og í hinni var forsíðumyndin af
fyrirsætunni Sophie Dahl sem er þekkt fyrirsæta af
yfirstærð (þótt vissulega sé hún enn grennri en flest-
ar konur!). Einnig sendi hún frá sér yfirlýsingu að
Marie Claire myndi ekki lengur nota fyrirsætur sem
væru óheilsusamlega horaðar.
Þetta sumar, árið 2000, hélt breska ráðuneytið
um kvennamál ráðstefnu þar sem læknar, sálfræð-
ingar og fulltrúar tískuiðnaðarins komu saman og
reyndu að velta fyrir sér lausnum á átröskun sem
hrjáir sífellt fieiri karla og konur í samfélagi okkar.
Reyndi Jones við það tækifæri að fá stuðning annarra
ritstýra kvennablaða, fyrirsætuskrifstofa, ljósmynd-
ara og fatahönnuða við baráttu sína. Hún benti á að
ef allir myndu standa saman væri hægt að breyta
samfélaginu til hins betra. Þessi stuðningur reyndist
þó ekki vera til staðar. Ritstýrur blaðanna
Cosmopolitan, Elle, New Woman og Vogue gáfu út
yfirlýsingu daginn eftir þar sem þær ekki aðeins
neituðu að taka þátt í aðgerðum Jones heldur íjuðu
að því að hún væri aðeins að sækjast eftir auglýsingu
fyrir blaðið sitt. Væri alveg ljóst að þær mundu ekki
taka undir svona ritskoðun á blöðum sínum.
Lét ritstýra Vogue, Alexandra Shulman, hafa það
eftir sér að það væri fáránlegt að Jones skyldi halda
því fram að átraskanir væru tímaritum að kenna.
Einnig taldi hún fáránlegt af Jones að láta sem að
Marie Claire væri til fyrirmyndar í þessum málurn
þar sem fyrirsæturnar sem notaðar væru í blaðinu
væru nákvæmlega jafn stórar og í hinum kvenna-
blöðunum. Lýsti hún því yfir að ráðstefnan sem slík
hafi verið gagnslaus þar sem allir kenndu öðrum um
vandamálið. Fatahönnuðir vildu að "skólar skyldu
gera meira í uppfræðslu, ritstjórar að að fatabúðir
ættu að breyta fatastærðum, sjónvarpskynnar vildu
að ritstýrurnar ættu að nota stærri fyrirsætur, sál-
fræðingar töldu að allt þetta hæfist á heimilinu og
fulltrúar ungu kynslóðarinnar, fjórar aðlaðandi ung-
ar stúlkur sem við fyrstu sýn virtust vera sjálförugg-
ar, vildu kenna okkur öllum urn."
Auglýsendur voru heldur ekki par ánægðir með
tilraun Marie Claire. Fyrirsætuskrifstofur neituðu að
senda fyrirsætur til blaðsins, erfitt reyndist að finna
föt fyrir þær fyrirsætur sem fengust til að mæta í
myndatökur fyrir blaðið (fötin sem hönnuð eru fyrir
kvennablaðamarkaðinn eru öll í minni stærðum) og
ljósmyndarar neituðu jafnvel að vinna fyrir blaðið.
Jones var síðan rekin ári seinna og fyrrverandi rit-
J