Vera - 01.06.2002, Síða 38

vera
Þórunn Hrefna Sigurjónsdóttir í heimsókn hjá Arnfríði Jónatansdóttur skáldkonu og verkakonu
38
í heimildamyndinni Braggalíf vakti athygli
kona sem sagði frá heimili sínu í bragga-
hverfinu í Reykjavík um miðja síðustu öld
og „dró ekkert undan" eins og sagt er.
„Þetta var viðbjóður og ekkert annað,"
sagði Arnfríður framan í myndavélina og
virtist fyrirmunað að sjá í braggalífinu
nokkra rómantík sem seinni tíma menn hafa
stundum hneigst til að smyrja ofan á það líf
fátæktar og ömurleika sem mörgum
Reykvíkingum var búið á þessum stað.
Myndræn lýsing á ferfættum íbúum bragg-
anna, rottunum, sýndu svo ekki verður um
villst að konan kann að koma orðum að
hlutunum, en færri vita að Arnfríður
Jónatansdóttir var skáld og hún lifði tíma
þeirrar róttækni í Ijóðagerð sem nefnd
hefur verið formbylting eða atóm-
kveðskapur. Ljóðum Arnfríðar var fagnað af
andans stórmennum á borð við Hannes
Sigfússon og Magnús Ásgeirsson og það er
flestum þeim sem eitthvað hafa spáð í ís-
lenska Ijóðagerð hulin ráðgáta hvers vegna
hún hætti að yrkja þegar hún hafði einungis
gefið út eina Ijóðabók, Þröskuldur hússins
er þjöl, árið 1958. Þegar ég heimsótti hana á
hjúkrunarheimilið Kumbaravog við Stokks-
eyri þar sem hún eyðir nú ævikvöldinu,
féllst hún á að segja mér sitthvað um skáld-
skapinn og lífið.