Vera - 01.08.2003, Page 63

Þann 23. júní sóttu nokkrir
meðlimir Ofbeldisvarnarhópsins
málþing á vegum Stígamóta og
Evrópusamtakanna ENATW sem
bar yfirskriftina „Combating
trafficking in woman for prosti-
tution and other forms of sexual
exploitation - Best pratices at
European level." Þarna töluðu
fulltrúar frá hinum ýmsu
Evrópulöndum og lýstu hvernig
vandamálið „verslun með konur"
birtist í þeirra heimalandi. Þessi
glæpastarfsemi þrífst í skjóli
klámiðnaðarins sem er svo
meðtekinn og viðurkenndur í
okkar samfélagi. Ekkert lát virðist
á eftirspurninni eftir líkömum
kvenna og virðist skortur á
konum til að gefa sig klám-
iðnaðinum í tilteknu landi ein-
faldlega bættur upp með því að
flytja konur sem búa við bágar
aðstæður og hafa ekki annað val
á millli landa. Konum þessum er
stundum hreinlega rænt og þær
seldar til „velstæðari" landa,
sumar eru plataðar með gylli-
boðum um nýtt og betra líf og
enn aðrar vita að þær þurfa að
dansa naktar og jafnvel selja sig
en engin þeirra hefur hugmynd
um það sem í raun og veru bíður
þeirra.
Einn af sænsku gestunum, Gunilla
Ekberg, fræddi okkur um vændis-
iöggjöfina i Sviþjóð sem kveður á um
að kaupendur vændis séu refsiverðir
sem og þeir sem hafa milligöngu um
sölu á vændi en þær konur sem
stundi vændi séu fórnarlömb slæmra
aðstæðna og skuli fá þá hjálp sem
þær þurfa að fá. Þessi löggjöf hefur
reynst mjög vel og hefur vændi og
mansal farið minnkandi í Svíþjóð.
Með þessari löggjöf sendir sænski
löggjafinn ákveðin skilaboð sem eru
mikilvæg og ræðst um leið að rót
vandans. Vandinn er sá að sumir
karlmenn líta á það sem sinn
sjálfskipaða rétt að geta keypt sér
aðra manneskju og farið rneð hana
að vild gegn greiðslu án þess að
þurfa að sýna henni þá virðingu sem
allar manneskjur eiga rétt á.
Mansal og vændi blómstra á
„strippklúbbum" um alla Evrópu.
Samkvæmttölfræðinni, upplýsingum
sem borist hafa frá ýmsum löndum í
Austur-Evrópu og samningum
nektardansmeyja sem borist hafa
Stígamótum, bendir allt til þess að
þetta vandamál eigi sér líka stað á
okkar litla islandi. I kjölfar ráð-
stefnunnar langaði okkur til að fá þá
sem líta á klámiðnaðinn sem sjálf-
sagðan til að hugsa um sinn þátt i því
að skapa hina óseðjandi eftirspurn.
Við létum útbúa barmmerki sem á
stóð „Ég kaupi konur." Við ákváðum
að standa fyrir utan Goldfinger [
Kópavogi og selja merkin og reyna
þannig að fá þá sem skunda þarna
inn til þess að hugsa og jafnvel ræða
málin við þær sem væru færar um
málefnalega umræðu. En afhverju Hrafnhildur
Goldfinger? Af því að það er eini Hjaltadóttir
staðurinn á Reykjavíkursvæðinu þar
sem einkadans er enn leyfður og það
er vitað að vændi þrífst í skjóli
einkadansins.
Vændi erofbeldi
Laugardagskvöldið 28. júní hittumst
við klukkan 22.00 fyrir utan
Goldfinger í Kópavogi, klæddar í
bleika boli sem á stóð „Vændi er
ofbeldi" eða „Manneskja ekki
markaðsvara". Það var ekki laust við
að við værum aðeins taugaóstyrkar
enda vissum við ekkert hvaða
viðbrögð við myndum fá. Fyrsti
kúnninn mætti á staðinn og honum
var boðið merki til sölu. Flann vildi
endilega kaupa en hætti svo við
þegar hann sá hvað stóð á merkinu.
Flann vildi ekki viðurkenna að hann
ætti nokkurn þátt í því að kaupa
konur, hann sæti bara og drykki kaffi
og reykti og horfði á stelpurnar
dansa. Sumir keyptu merki og
skömmuðust sín ekket fyrir að kaupa
konur, fannst það bara sjálfsagt mál í
VANDINN ER SÁ AÐ SUMIR KARLMENN LÍTA Á
ÞAO SEM SINN SJÁLFSKIPAÐA RÉTT AÐ 6ETA
KEYPT SÉR AÐRA MANNESKJU 0G FARIÐ MEÐ
HANA AÐ VILD GEGN GREIÐSLU ÁN ÞESS AÐ
ÞURFA AÐ SÝNA HENNI ÞÁ VIRÐINGU SEM
ALLAR MANNESKJUR EIGA RÉTT Á
vera / 4. tbl. / 2003 / 63