Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1883, Síða 75

atni nieð dálitlu af saltsýru í og Iáta það standa í j>eím notkra
Qaga; skola þau svo að lokum innan úr heituvatni.
. , ~ Einfalt ráð til að veija því að ullarföt hlaupi eða þólhi
'v ,;°tti er hafe ekki þvottavatnið mjög heitt og varast að
‘nda þau upp úr þvottinum, heldur láta að eins sígaúrþeim og
enSja þau síðan upp til þerris.
GAMANO G ALVAKA.
— Coventryhorgarmenn rituðu Elísabetu Englandsdrottningu
“r° látandi ávarp: »Oss Coventryborgarmönnum er mikill fögn-
u°ur að sjá Yðar náðugu Hátign. Drottinn minn! mikil ósköp
eruð þjer fríðar«. Elisabet svaraði: »Minni náðugu Hátign er
, ®gja að sjá Coventryborgmenn. Drottinn minn! Mikil skelfi-
leg flón eruð þið«.
— þiegar Jakob I. kom til Englands að taka þar ríki eptir
^ksabetu drottning (1603), sótti fund konungs meðal annara
“ierkur einn aldraður, til að árna honum hamingju. Jakob var
Ijaður trúrækinn, en lítt fallinn til höfðingja, sem raun barvitni.
Oann bað öldunginn leggja yfir sig blessun sína. Klerkur hóf
UPP höndurnar og mælti hátt og snjallt: -Drottinn blessi yður
?g gjöri úr yður dugandi konung, þótt ljelegt sje efnið«, — Eng-
•endingar kváðu svo að orði, að eptir Elísabetu konung hefði
kotnið til ríkis Jakob drottning.
, — Maður bað Benjamín Franklín að kenna sjer heilræði:
kvað sjer lítast á stúlku eina unga og fríða, en vilja vita vissu
?lna um það, áður en hann færi að biðja hennar, hvert hún væri
P?*ni mannkostum búin, er hann ímyndaði sjer, og þó einkum
Pflk, hvort hún hefði enga leynda ókosti. »þ)ú getur reynt að
nsela henni í eyru kunningjastúlkna hennar« svaraði Franklín.
— Abraham Lincoln, hinn góðfrægi ríkisforseti Bandamanna
1 Vesturheimi á þrælastyijaldarárunum, var hverjum manni ljúfari
lítillátari. Hann átti aldrei svo annríkt, að hann gæfi sjer eigi
jpm til einhveija stund dags að hlýða á mál manna, þeirra er
tn»d hans sóttu, jafnt lægri sem æðri, án alls manngreinarálits.
Einhveiju sinni leituðu máls við hann stórbændur nokkrir lengst
r°stan úr ríkjum, málskrafsmenn miklir og burgeislegir. þeir
Jeiddu i mál aðgjörðir stjórnarinnar í hinu mikla vandamáli, er
nnn átti þá í að standa, viðureigninni við þrælahaldsríkin, og
Jundu henni þar flest til ámælis en fátt til lofs. Lincoln lofaði
þeim að rausa langa hríð, hlýddi á með þögn og þolinmæði.
floksins mælti hann: »ímyndum okkur, góðir herrar, að þjer
nefðuð varið aleigu yðar í gull, og fengið gullsnúðinn í hendur
"iondin, en hann skyldi bera hann á sjer eptir streng yfir Nia-
flarafoss milli Bandaríkja og Kanada. Ætli þjer munduð þá fara
leika yður að því að skekja stólpana, er strengurinn er við
‘estur, og hrópa til Blondins: »Heyrðu Blondin! hallaðu þjer
uálítið meira á liægri hliðina; stattu við snöggvast, Blondin!