Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1935, Blaðsíða 87

nánarí reglugerð stjórnarvaldanna um þessi efni.
Hér á landi má búast við að prestar framkvæmi að
jafnaði þessa athöfn — þegar til kemur — jafnt á
bálstofn sem hingað til í kirkjum. En mjög væri ósk-
andi, að líkræðufarganinu yrði aflétt og prestum
fenginn lögskipaður texti i helgisiðabókinni til þess
að lesa yfir líkinu. En það er nú mál út af fyrir sig.
Þegar kveðjuathöfn er lokið, er kistan látin síga
niður um op í gólíinu. Á nýrri hálstofum er horflð
frá þessu fyrirkomulagi, og tjöld eða skothurðir
dregnar fyrir kistuna, sem þannig hverfur sjónum
líkfylgdarinnar. Kistan er svo siðar flutt i líkofninn.
Vandamenn og fylgdin skilur þannig við kistuna
inni í sal bálstofunnar, og er athöfninni þar með
lokið. Einmitt þetta verður að teljast mikill ávinn-
ingur, að losna við leiðangur út í kirkjugarð í mis-
jöfnu verði, oft að vetrarlagi; enda er það beinlínis
varasamt og jafnvel hættulegt fyrir misjafnlega hraust
fólk, að standa berhöfðað í garðinum, hvernig sem
viðrar.
Bálfarafélög. Erlendis hafa áhugamenn og forvígis-
menn líkbrennsluhreyflngarinnar stofnað félög, sem
hafa gengizt fyrir því að reisa bálstofur og auka
skilning almennings á bálförum. Félögin hafa víða
átt undir högg að sækja, eins og áður var getið.
Líkbrennslumenn hafa ekki ætíð átt upp á pallborðið.
Danskur biskup einn lél svo ummæit, hér á árun-
um, að brennsla framliðinna væri ekki nema byrj-
unin; brennuvargarnir myndu færa sig upp á skaftið
og vilja brenna, ekki einasta þá dauðu, heldur líka
lasburða fólk, gamalmenni og ungbörn!
Báifélögunum hefir víða um lönd orðið það ágengt,
að bæjarfélög eru farin að reisa og reka bálstofur.
Alstaðar erlendis er reynslan sú, að rekstur á bálstof-
unum verður borgurunum miklu ódýrari en aukning
og viðhald grafreita. Pví er það, að sum bæjarfélög
ytra bjóða borgurunum ókeypis brennslu.
(83)