Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.2004, Blaðsíða 22

22 LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 2004
Helgarblaö DV
Börnin biðja Guð að
fá að fara aftur heim til
mömmu ng pabba
Hún gekk undir nafninu kattakonan á
síðum DV i sumar. Siðan hefur líf henn-
ar verið einn harmleikur. Börnin þrjú
voru tekin af henni. Hún hefur barist
fyrir að fá þau og börnin eiga enga ósk
heitari en að vera hjá mömmu og pabba.
Dóttir hennar skrifaði Hæstarétti, biður
til Guðs á hverju kvöldi og ætlar að
leita ásjár umboðsmanns barna í von
um að fá að vera hjá mömmu. Guðrún
Stefánsdóttir segir hér alla sögu sína.
Guðrún Stefánsdóttir er að hengja
upp jólaskraut og undirbúa komu
barna sinna fyrir jólin. Þrettán ára
dóttir hennar, Elva, er í herberginu
sínu að raða í hillur og Gunnar, faðir
barnanna, er að stússast á svölunum
við að hengja upp jólaseríu.
Þau eru nýkomin heim eftir ferð
með fulltrúa barnaverndamefhdar í
Borgarfjörð þar sem þau skoðuðu
heimili sem nefndin leggur til að
dóttir þeirra búi á í vetur. Það var eng-
in skemmtiferð. Fjölskyldan sem sem
þarna undirbýr jól á ekki val.
Þrátt fyrir að stúlkan leggi sig alla
fram við að gera herbergið sitt vistíegt
og huggulegt á það ekki fyrir henni að
liggja að sofna á koddanum sínum
þar í kvöld. Hún á að vera komin aft-
ur fyrir tíu á vistheimilið þar sem hún
býr núna. Þar telur nefndin, sem ætí-
að er að gæta hagsmuna barna, að
hún sé betur komin en á heimili sínu
hjá foreldrunum. „Ég ætía ekki í sveit-
ina eftir áramót, vil það ekki. Mig
langar bara að vera hér hjá mömmu,"
segir hún með áherslu og heldur
áfr am að gera fínt í herberginu heima
hjá mömmu og pabba.
Drengirnir heima yfir biájólin
Ekki er eins dökkt f kringum Guð-
rúnu og hefur verið mánuðina ffá því
martröð hennar hófst. Hún hefur
komið sér fyrir í fallegri íbúð utan
höfuðborgarsvæðisins þar sem henni
líður eins vel og hægt er að ætía; án
barnanna.
Drengirnir, níu og ellefu ára, eru í
vistun vestur á Barðaströnd og fá að
koma heim á Þorláksmessu. Herberg-
in þeirra eru tilbúin og þar er Guðrún
búin að skreyta og koma öllu fyrir.
Hún hefur ekki séð þá í tæpa tvo
mánuði en fær að hringja annan
hvern dag á ákveðnum tíma og tala
við þá stundarkorn í einu. Þeir mega
ekki hafa frumkvæði að því að hafa
samband.
„Við reynum að stappa í þá stálinu
þegar við tölum við þá. Ég vil ekki
gera þeim það að láta þá heyra hvern-
ig mér líður en það veit sá sem allt
veit að það er stutt í grátinn," segir
hún og bætir við að þeir spyrji í hvert
sinn hvers vegna þeir megi ekki koma
heim. „Mamma, hvers vegna þurfum
við að vera svona langt í burtu frá þér
og pabba?" spyija þeir og skilja ekki
hvers vegna mamma þeirra fær engu
ráðið.
Guðrún segir það hafa verið
hræðilegt þegar þeir voru slitnir úr
fangi hennar með valdi í sumar og
færðir á vistheimili barna. Dóttirin
fékk taugaáfall og það þurfti að kalla
til lækni sem sprautaði hana til að
hún róaðist. Hún rifjar upp daginn
sem hún var á leið til læknis í Reykja-
vík og horfði klukkustund síðar á eftir
börnunum sínum þremur þegar þau
voru borin í burtu með valdi.
Líður best hjá mömmu
„Ég var með öll bömin og
hundana okkar í bílnum. Til stóð, eft-
ir að ég hefði hitt lækninn, að við fær-
um út að borða saman. Ég var í Mos-
fellsbænum þegar lögreglan stöðvaði
bílinn og bað mig að koma á stöðina í
skýrslugjöf vegna kattanna. Á meðan
lögreglumennimir voru að tala við
mig á stöðinni birtust tveir starfs-
menn bamavemdamefndar og til-
kynntu að börnin yrðu flutt á vist-
heimili á vegum nefndarinnar. Ég
vissi ekki hvað var að gerast," segir
Guðrún og hristir höfuðið. Hún strýk-
ur hendi yfir stutt hárið og þagnar.
Dóttir hennar grípur inn í og segist
alls ekki hafa viljað fara með þeim.
„Það var alveg sama hvað ég sagði,
þau sögðu að ég yrði að koma með
þeim. Þau skrökvuðu lflca vegna þess
að þau sögðu að við yrðum bara í
nokkra daga," segir hún og rifjar upp
hvernig henni leið á þessari smndu
og næstu daga á eftir. „Ég man ekki
mikið en ég vildi bara fara aftur til
mömmu. Ég sagði öllum sem töluðu
við mig að ég vildi ekkert annað, hjá
henni liði mér best."
Guðrún tekur utan um dóttur sína
og segir þær vera ofsalega samrýmdar
og dóttirin þrýstir sér fastar að henni
og hallar höfðinu að öxl móður sinn-
ar.
„Ég skrifaði Guði í dag-
bókinni minni og bað
hann á hverju kvöldi,
að fá að fara heim til
mömmu. Mérleið öm-
urlega illa, nema bara
þegar ég fór út og gat
hitt mömmu. Þá fórum
við stundum saman og
fengum okkur að borða
og töluðum saman."
ugu köttum. Guðrún játar að alla
jaftia geri fólk það ekki en bendir á að
í húsinu hafi verið slflcur músagangur
að ekki hafi verið um annað að ræða
en hafa fleiri ketti til að halda þeim í
skefjum. Víst megi segja að hún hefði
getað haldið köttunum í skefjum en
hún sé mikill dýravinur og eigi erfitt
með að lóga kettíingum. Þeir hafi því
stálpast og á Stekki hafi verið paradís
fyrir ketti.
Saga Kattakon-
unnar í DV
I byrjun júli tilkynnir huseigandinn
að Stekk i á Kjalarnesi að leigjendur
hans, Guðrún og fjölskylda hennar,
hafi ekki sést en yfir tuttugu kettir
séu einir og vanræktir á Stekk á Kjal-
arnesi. Kettirnir fjarlægðir og komið
fyrir i Kattliolti. Guðrún kemur heim
skömmu síðar og sækir kettina i
Kattholt og fer með þá til baka
Húsið rústað til að
koma þeim út
Hafi blaðaumfjöllun um
kattakonuna og heimilis-
missi fjölskyldunnar verið
þeim erfið var martröðin rétt
að byrja þegar atburðarásin
á lögreglustöðinni í Mosfells-
bæ hófst. Það fyrsta sem
Guðrún gerði var að hafa
samband við Þuríði Hall-
dórsdóttur lögmann sem oft
hafði reynst henni vel. Hún
mótmælti þessari aðför og óskaði
skýringa. Guðrún segir Bamavemd-
arnefnd hafa borið við að bömin
væm tekin á gmndvelli þess hvemig
heimilið leit út þegar hún kom heim
af hestamannamóti.
„Það var ekki af mínum völdum og
ef myndirnar sem lögreglan tók em
skoðaðar má sjá að einhver hafði far-
ið inn í húsið og rústað allt. Það kem-
ur aðeins einn maður til greina. Heið-
ar, annar eigandi hússins, vildi okkur
burtu því hann ætíaði að selja það en
sætti sig ekki við sex mánaða upp-
sagnarfrest. Hann lét allan kattamat-
inn hverfa sem við skildum eftir fyrir
kettina og seinna fundum við hann í
ruslinu. Allt var þetta sett á svið til að
koma okkur út og það tókst," útskýrir
hún og dóttir hennar bætir við að þau
hafi lagst á eitt að laga allt til í húsinu
áður en þau fóm.
Segja má að það beri ekki vott um
mikla ábyrgð að safna að sér yfir tutt-

MiwMtttai 4J

pv
- ftMTátiUUItW OC tlMAtS TMMMiU
■■ Í6 HJl IDfk ttoSí* IKPiiúM um M
- m nAfiMiauét»rta»tíKUB~. ■
m
Tveimur vikum siðar er
húseigandi aftur á
ferðinni að Stekk og
tilkynnir lögreglu að i
bilræksni við Stekk sé
læða með kettlinga.
Tveir eru dauðir og
virðast hafa verið rifnir
á hol. Lögregla kemur
á staðinn og tekurþá
ketti sem hún finnur og
fer með i Kattholt. Þeg-
ar Guðrún kemur heim
af hestamannamóti
hefur allt verið lagt í
rúst innandyra.
Fortið Guðrúnar rakin og meðal ann-
ars greint frá að á henni hvili dómur
um slæma meðferð á hrossum.
Kattakonan er á húsbil sem Einar
Thoroddsen læknir er skráður eig-
andi að. Læknirinn segist hafa að-
stoðað hana við að kaupa bilinn.
Einar tekur við bilnum af Guðrúnu og
skilar honum til baka i umboðið.
Hundar Guðrúnar teknir af henni
og þeim komið fyrir að Leirum.
Sambýlismaðurinn Guðrúnar af-
neitar henni til að freista þess að
fá hundana til baka.
Viðtal við Guðrúnu þar sem hún
segirfrá sinni hlið mála.
Notaði hvert tækifæri til að sjá
börnin
Eftir að börnin vom tekin og flutt
nauðug á brott átti Guðrún erfitt líf.
Hún var kattakonan víðfræga og átti
ekki gott með að fá húsnæði. Hún
segist því hafa sofið á gistiheimilum
til að byrja með og síðan aftur í bfln-
um þegar hún átti ekki lengur fyrir
gistingu.
„Á daginn fór ég að vistheimili
barna minna og gerði allt sem ég gat
til að ná tengslum við þau. Það gat
enginn bannað mér að sitja í bflnum
fyir utan." Dóttirin bætir við að hún
hafi fylgst með og hitt mömmu sína í
hvert sinn sem hún fór út. „Ef
mamma var ekki fyrir utan, hringdi ég
í hana og við hittumst. Ég reyndi að
vera nálægt henni þegar ég gat. Fólk-
ið á vistheimilinu reyndi að passa að
ég hitti hana ekki, en ég hitti hana
samt," segir hún og mamma hennar
tekur undir. Fyrir það hafi hún lifað
þessar vikur.
Þuríður lögmaður vann í málinu
af krafti og kærði úrskurð bama-
vemdarneftidar sem var minnst sex
mánaða aðskilnaður frá börnunum.
„Ég hafði miklar áhyggjur af drengj-
unum sem ekki gátu skilið hvers
vegna þeir máttu ekki vera hjá
mömmu og pabba. Þeir spurðu
starfsfólkið á vistheimilinu og var sagt
að við gætum ekki hugsað um þá.
Þeim var líka sagt að pabbi þeirra
reykti svo mikið hass að hann gæti
ekki verið með þá. Og þeir fengu að
heyra að ég tæki pillur. Það var ótrú-
legt hvemig starfsfólkið talaði við
börnin sem ekkert skildu," bendir
Guðrún á og tekur fram að framkoma
starfsfólks bamavemdamefndar við
hana og Gunnar föður þeirra hafi ver-
ið í svipuðum dúr.
Þeim hafi ekki verið sagt neitt og
unnið hafi veri á bak við þau. Þannig
hafi það verið þegar drengirnir vom
sendir burtu. „Okkur var sagt það
tveimur dögum áður en þeir fóm. Við
vissum ekkert, okkur var aðeins sagt
að við gætum hitt fólkið sem ætíaði
að hafa drengina," rifjar Guðrún upp
og segist ekki geta lýst tilfinningum
sínum. „Hvernig átti ég að útskýra
fyrir þeim að þeir væm að fara langt í
burtu og myndu ekki hitta neitt okkar
hinna. Þeir grétu og ég reyndi að vera
sterk til að peppa þá upp.“
Sá eldri fær ekki í skóinn hjá
fósturforeldrunum
Guðrún segir að í hvert sinn sem
hún tali við drengina spyrji þeir hana
hvenær þeir fái að koma heim. Hún á
engin svör fýrir þá. Hún telur að þeim
líði ekki illa hjá fósturforeldrunum en
er ósátt við að drengirnir séu neyddir
til að kalla þau pabba og mömmu.
Hún er heldur ekki sátt við að eldri
drengurinn skuli ekki fá í skóinn.
„Hann veit vel hver setur í skóinn en
hjá mér fá þau eitthvað eins lengi og
þau vilja. Aldurinn skiptir ekki máli,"
bendir Guðrún á og mundar kveikjar-
ann.
Hún á afar erfitt með að sætta sig
við að vera án barnanna núna fyrir
jólin. Hún er búin að kaupa gjafirnar
og gera allt klárt fyrir þá tvo daga
sem litíu strákarnir fá að vera heima.
„Við fáum þá seint á Þorláksmessu
og verðum að senda þá aftur annan í
jólum. Því ætti að vera hættulegt að
þeir væm heima allt jólafríið? Ég hef
unnið með bamaverndarnefnd og
gert allt sem lagt hefur verið fyrir
mig. Börnunum líður vel hjá mér en
samt eru þau send langt í burtu,
fjarri okkur öllum. Þeir eiga þann
draum einan að vera heima hjá okk-
ur."
Líf Elvu þessa mánuði hefur verið
erfitt. Fyrst var hún á vistheimili við
Laugarásveg þar sem hún var afar
ósátt og leið illa. Hún segist hafa grát-
ið sig í svefn á hverju kvöldi. „Ég skrif-
aði Guði í dagbókirmi minni og bað
hann á hverju kvöldi að fá að fara
heim til mömmu. Mér leið ömurlega
illa, nema bara þegar ég fór út og gat
hitt mömmu. Þá fórum við stundum
saman og fengum okkur að borða og
töluðum saman," segir hún og heldur
áfram að rifja upp fyrsm vikurnar án
foreldranna.
Vil bara vera heima hjá
mömmu
Greinilegt er að hún er mjög hænd
að móður sinni og þær taka gjaman
utan um hvora aðra og á milli þeirra
er vinskapur. Þær tala við hvor aðra á
svipuðum nótum og og bilið á milli
dóttur og móður er ekki stórt. Hún
segist samt finna til kvíða þegar hún
hugsi um Borgarfjörðinn og er ákveð-
in í að fara ekki þangað. „Þau hjá
barnverndamefnd geta ekki látið mig
fara ef ég vil það ekki, er það? Ég ætla
ekki, ég skal fá að vera héma heima á
heimilinu mínu. Ég vil ekki fara," seg-
ir hún ákveðin og horfir einbeitt á
móður sína.
Guðrún segist ekki skilja þá ráð-
stöfun að vera að þvæla baminu stað