Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Blaðsíða 41

39
ingar voru hraustastir allra og báru af um íþróttir.
Þá voru þeir líka sjálfum sér ráðandi, og það, sem
meira var, þeir voru þá margir hverjir sannorðir og
heilhuga drengskaparmenn.
Nú er ekki fyrir að synja, að á hnignunartímum
rísi upp mikilmenni, úrvalsefni, sem fúna ekki að öllu
í saggalofti umhverfisins. Slíkir menn lyftast hátt yf-
ir fjöldann, og geta hörmungar þjóðarinnar í lieild
orðið þeim lyftistöng. Aðrir eru þeir, sem þroskast
mjög á einn veg, ýmist af völdum sjúkdóma, eða vegna
einhæfrar þjálfunar. Þeir menn geta náð ágætum á-
rangri á sumum sviðum, en verið dæmalausir vesa-
lingar að öðru leyti. Aöeins einn eðlisþáttur þeira
fær að starfa og fullkomnast, en mestur hlutinn er
ofurseldur hnignun og dauða. Vegurinn liggur yfir
þeirra eigið lík. Slíkt hlutskifti er engum æskilegt.
Og hvers virði er fyrir okkur íslendinga, að Hallgríin-
ur Pétursson grotnaði niður í moldarkofum á Hval-
fjarðarströnd yrkjandi píslarsálma, móts við að sá
maður hefði lifað hraustur, auðugur af áhuga og
þrótti og sungið samlöndum sínum áhuga og hvatn-
ingarljóð.
Ég ætla mér ekki að syngja íþróttum meira lof en
þær eiga skilið, og veit ég vel, að þótt líkamlegum
þroska sé náð, þá er síður en svo víst, að andlegt sam-
ræmi sé fengið. Til þess eru ljós dæmi. íþróttamaður-
inn getur verið nautheimskur og tuddamenni. »Lengi
er guð að skapa menn«. Þótt íþróttir séu iðkaðar og
störf stunduð, þá getur það allt verið unnið fyrir gíg.
Alhliða þroskun krefst alhliða æfingar. Eins og alTir
vöðvar líkamans verða að æfast jafnt, eins verða hug-
ur og hönd að vinna saman. Sagt er að þá vanti ílest,
sem eiga mest. Slíkt orðtak verður að gera ósatt.
Það gildir ekki einu, hvernig íþróttir eru stundaðar