Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Síða 42

40
og með hvaða hug. Fjöldi manna æfir sig einhliða,
Stundar íþróttir til kappleikja eingöngu og keppir til
meta. Oft næst glæsilegur árangur af þeirri æfingu,
en að öðru leyti getur slíkt verið háskalegt. Einhver
hluti líkamans er þjálfaður úr hófi fram vöðvarnir af-
skræmast, ogíþróttinhefurekkifengið að inna af hendi
eitt æðsta hlutverk sitt: að fegra manninn. Eins er
þar skammur áfanginn til ofþjálfunar. Sá, sem stund-
ar íþróttir af lítilli forsjálni, strandar á því skerinu,
taugar hans bila fyrr eða síðar. í biluðum taugum
koma skýrt fram veilur íþróttamannsins. Á undan
kappraunum er hann í vígahug eins og rándýrið, sem
býr sig til að stökkva á bráð sína. Taugar hans spenn-
ast harðar en þær hafa þol til. Hann hamast, meðan
íeikurinn stendur, en titrar eins og hrísla á eftir. Hann
fær í sig styrk berserksins en um leið afleiðing ham-
fara hans. Þar endurtekur sig sagan um berserki
Víga-Styrs, sem ruddu ófært hraunið, tóku sér svo bað
en féllu á blautri húðinni, sem breidd var á kerbarm-
inn. Þannig fer mörgum, sem iðka íþróttir. Þeir baöa
sig í volgri laug sigurhróssins, en veilur í skapgerð
þeirra vega að þeim, og þeir falla fyrir aldur fram
með bilað hjarta og bilaðar taugar. í íþróttum eigum
við ekki að keppa eftir að ala upp neina berserki, sem
gera furðuverk. Við eigum að vera menn en ekki tröll.
Að hvaða gagni kæmi það þjóðinni í heild, þótt hún
eignaðist nokkra afburðamenn á sviði íþrótta, ef all-
ur fjöldinn væri líkamlega vanþroska. Sá, sem náð
hefur alhliða þroska er bezt til starfs fallinn. Við eig-
um að verða menn með fullkomnu samræmi sálar og
likama, jafnvígir til líkamlegrar og andlegrar iðju.
Ekki ómennsk vera, sem fer hamförum, heldur maö-
ur, sem lætur íþróttina koma fram í öllu lífi sínu og
starfi, maður, sem sýnir, að hann er í þrótti í sam-