Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 46

44
hienn einir, en á meðan svo er ekki, verður að taka
tillit til hinna, og því miklu meira, sem þeir eru miklu
fleiri. Ennþá er leikfimi nær eingöngu iðkuð í kaup-
stöðum, og þar sem úrval er nóg, og enn er hún þar
fárra eign. Þaðan hafa svo flokkar farið út um sveit-
irnar og sýnt, hvað þeir kunnu. Þeir hafa sýnt furðu-
legar listir og hlotið aðdáun og lófaklapp, en þær list-
ir hafa verið árangur margra ára æfingar, meiri æf-
ingar en flestir geta veitt sér og meiri æfingav en
æskilegt er að veita sér. Unglingarnir í sveitunum
hafa litið leikfimina eins og gest, sem kemur til þeirra
í sparifötunum, fínni fötum en þeir hafa áður haft
hugmynd um að væru til, og fínni fötum en þeir geta
gert sér drauma um að eignast.
Það er hlutverk leikfimiskennarans að sníða æfing-
arnar þannig, að allir geti að einhverju notið sín, og
ef til sýningar er efnt, þá á stirðbusinn líka að veia
með. Okkur hættir til að sýna aöeins það bezta, köst-
um þá hinu til hliðar og þorum ekki að koma fram
með allt. Þetta er undirrót alls ills. Við erum aðrir
menn í hátíðafötunum stroknum og gljáandi en í
slitnu lörfunum hversdagslífsins. Þótt við séum
skrautbúnir í dag, þá berum við ekki alltaf brúð-
kaupsklæði. f leikfimi eigum við að koma fram eins
og við erum klæddir, þá fyrst geta allir orðið með,
og þá fyrst er æskilegt að allir verði með.
Æsku þessa lands skortir verkefni, göfug verkefni
og henni samboðin. Hún er of fullorðin, til að geta
unað við barnaleiki eina saman en ekki nógu fullorðin
til að láta sér nægja störf þroskaðra manna. Hún er
að vaxa upp úr barnafötunum, en veit ekki enn, hvern-
ig stakk hún á að sníða sér. Hún veit ekki enn, hvað
í vændum er. íþróttirnar eru hvort tveggja í senn
leikur og starf, til þeirra á hún að sækja eld og þrótt.