Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 64

62
var ennþá minni. Þannig erum við mæður. Börnin
okkar verða aldrei stór. Þau vaxa okkur yfir höfuð,
en aldrei yfir hjarta okkar. Ég man svo vel einu sinni
á stórri samkomu. Þar talaði merkur stjórnmálamað-
ur. Við hliðina á mér í salnum sat lítil, gömul kona.
Öðru hvoru hristi hún lítið eitt höfuðið og hvíslaði
undurlágt: Drengurinn minn, kæri drengurinn minn.
Hún var móðir þessa merka stjórnmálamanns. Ég
sá í augum hennar, að hún var órólegust yfir því,
hvort hann hefði nú klætt sig nógu vel, eða hvort hann
hefði munað að hafa sokkaskifti um morguninn. Það
er eins með mig. Þér getið ekki ímyndað yður, hvílíkt
hneyksli ég vakti daginn, sem Steini tók stúdentspróf-
ið. Ég kom upp á herbergið hans, eftir að hann fór
í skólann um morguninn, og sá að hann hafði gleymt
vestinu sínu. Það var von, hann hafði svo margt að
muna, en kalt var í lofti, þótt komið væri fram á vor.
Ég lét vestiö í böggul og sendi stofustúlkuna með
það í skólann. Þvílíkar skammir, sem ég fékk, þegar
hann kom heim. Hampa vesti frammi fyrir öllum
strákahópnum! Hann væri varla tveggja ára gamalt
barn lengur. En það var hann einmitt fannst mér.
»En maðurinn yðar«, sagði ég, »hve stór böxm á
hann?« »Maðurinn minn, æ, hann hefur gleymt öllu.
Hann lifir bara í stundinni, sem er, og með deginum,
sem líður. »Ekki sitja öfugt á hestinum«, segir hann.
»Þú veröur að muna, að börnin okkar eru engir óvit-
ar lengur. Þau eru vaxnir menn með sjálfstæðar skoð-
anir og eiginn vilja. Vertu ekki svona óróleg. Þau
velta ekki fram úr í'úminu, þegar þau loks hafa kom-
izt upp í það«.
Náttúrlega hefur hann rétt að mæla, en hvað stoð-
ar það. Það er ekkert til, og hefur aldrei verið, jafn
órólegt og hjai*ta móðurinnar. Við erum allar eins.