Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 65

63
Eínu sinni, þegar Steini var þriggja ára, var ég með
hann í sporvagni. Beint á móti mér sat fullorðin kona,
sem ekki hafði augun af honum. Loksins kom hún
yfir um til okkar og sagði: »Hefur frúin farið til
læknis með drenginn?« »Nei, vegna hvers haldið þér
það?« spurði ég. »Hann hefur svo stórt höfuð, hann
hefur vatn í höfðinu, sem ég lifi, hefur hann vatn i
höfðinu«.
Þvílík hræðsla, sem greip mig. Ég flýtti mér til
læknis, fór til margra, og þeim tókst að gera mig ró-
lega. En samt vaknaði ég stundum með andfælum um
næturnar, reis upp, leit á höfuð hans og bar það sam-
an við mitt. Víst var það stórt. En nú hefur hann sam-
ræmst því, guði sé lof. Mér þykir það jafnvel alltof
lítið.
Já, dagarnir þeir. Hugsið þér yður. Þegar ég kem
að húsinu, sem við bjuggum í, fyrst eftir að við gift-
umst, þá nem ég staðar og lifi upp allt það, sem bar
þar við þau árin. Þarna- viö tröppurnar stóð barna-
vagninn, og þarna úti á grasbalanum léku þeir sér,
litlu angarnir, með fyrstu leikföngin sín. Leikföngin.
Já, hvað hefur orðið af þeim? Ég veit það ekki, en
man að minnsta kosti eftir þeim, sem þeir voru hrifn-
astir af, bæði um jólin og alla afmælisdagana. Ég man.
Ég þarf engar bækur slíkar, sem seljast í bókaverzl-
unum, þar sem menn skrifa upp ýmislegt sér til minn-
is, daginn, sem barnið fær fyrstu tönnina, fyrsta orð-
ið þess, og hvernig það hljómar. Hvernig fötin þess
eru, og allar gjafirnar, sem það fær. Ég man það
samt. Maður ætti aldrei að skrifa neitt sér til minnis.
Einu sinni fór ég í heimsókn til vinkonu minnar.
Hún átti lítinn strák. Meðan ég beið hennar, fann ég
á borðinu eina slíka minnisbók. Ég leit í hana. Þar
stóð allt skrifað, sem borið hafði við frá því sá litli