Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Síða 85

Ö3
En þegar sólin skein, var yndi að sjá sveitir, er ekkí
höfðu blasað við augum áður. Of hratt var farið j'fir
til að kynnast öðru en því, er fyrst varð séð. En það
var nóg til að geta látið heillast af fagurri fjallasýn
og blómlegum byggðum á kyrrlátu kvéldi, þegar loks
var staðar numið og hvíldar notið. Og það var
alveg nóg til að kynnast íslenzkri gestrisni norðan
lands og sunnan. öllum mun lengi í minni koman að
Giljá, Blönduósi og Hvammstanga eða að Langholti,
Reykholti og Grund í Skorradal — auk þeirra staða,
er áður eru nefndir og ýmissa, sem ekki eru nefndir.
Ég get ekki stillt mig um að tilfæra smákafla úr dag-
bók eins íþróttamannsins í hópnum: »Var glatt á
hjalla í tjaldi okkar um miðnættið. Var þá veður
ágætt — hafði skift um, er kom suöur yfir Holta-
vörðuheiði, og hló við sól í heiði, er við fórum um
Borgarfjörð, Skorradalsvatn lá bjart og stillt milU
grænna bakka og skógi klæddra hlíða. Við sáum vorið
hlæja og jörðina gróa, og okkur hafði verið tekið sem
vinum fjá framandi fólki«.--------»Ferðinni var lokið.
Að mörgu leyti fór hún öðruvísi en við hefðum kosið.
Frægð og frama höfðum við ekki hlotið, þó að við
þættum ganga sæmilega vasklega fram, þar sem við
komum. í Reykjavík gerði veöriö okkur stórskaða,
annars er ekki ástæða til að kvarta yfir veðrinu, þeg-
ar á allt er litið. Víðast var okkur tekið mjög vel, sem
við hljótum að vera mjög þakklát fyrir. Og ótal margt
nýstárlegt og merkilegt fenguni við að sjá. En fram
hjá allt of mörgu hlutum við þó að fara, sem gaman
hefði verið að skoða, en tíminn leyfði það ekki. Og
alltaf vorum við syngjandi okkar söng:
Veiztu ekki’ að vorið hlær?
Veiztu ekki’ að jörðin grær?