Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Síða 89

87
sem er á miðjum aldri, kynslóðina, sem fékk nokkuð
af þroska sínum, sína fyrstu von og barnatrú fyrir
ófriðinn mikla, en á manndómsárin öll, baráttuna og
starfið eftir að óveðrinu lauk. Eg ætla að gerast svo
djarfur, að ræða um mína eigin kynslóð, reyna að
gera grein fyrir styrk hennar og veikleika — og hlut-
verki hennar, bæði eins og hún rækir það og eins og
hún ætti að rækja það. En þetta verður þó aðeins,
með mjög almennum orðum.
Víst er mér það fullljóst, að eg hef valið mér erfitt
verkefni, því að hver kynslóð á furðu erfitt með að
skilja sjálfa sig og sitt hlutverk. Og þar er eg auð-
vitað engin undantekning. Eg er og lifi í minni eigin
kynslóð og á ekkert sjónarmið utan við hana. En til
alls skilnings þarf fyrst og fremst sjónarmið.
En mín kynslóð — miðaldrafólkið — er að því leyti
auðug, að hún á sjónarmið í sjálfri sér fremur en
flestar eða allar kynslóðir aðrar. Því að við et'um öll
tvegyja ólíkra tíma börn. Sá tími sem mótaði okkur
ung, og sá tírni, sem við störfum í sem fullorðið fólk,
berst um eðli okkar, hug okkar og starf. Ef við höfum
nennt því að lifa og finna til, höfum við alltaf fundiö
vopnaburð þessarar baráttu jafnvel innst inni í okkar
vitund. Við eigum svo mikið frá hinum eldri tíma af
skilningi á lífinu, trú og sið, að það ræður oftast
mestu um, hvernig við lítum á líðandi tíma og á okk-
ur sjálf, störf okkar og alla breytni. En við höfum
lika fengið svo mikinn glampa af samtímanum í okk-
ar augu, að við getum vel séð það, sem við vinnum í
anda þess liðna frá hans sjónarmiði. Þannig höfum
við eignazt bæði nokkra »hjartagreind á siðum tveim-s:
og andúð á gömlum sið og nýjum. Við búum bæði yfir
miklum hæfileikum til að sameina og samþýða og
mikilli orku til að sundra og tortíma.