Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 95

93
siglingin afar löng, en strönd framtíðarinnar sand-
inum einum orpin. Aðrir sjá framtíðina i skáldlegum
ljóma, í þeirri dýrð, er morguninn einn getur veitt
gróandi jörð, og þeir verða jafnvel svo heillaðir, að
þeir gleyma fortíðinni, og þó gildi hennar framast
alls. Hvorir tveggja hafa rangt fyrir sér, en bcíðir
til samans rétt. Vita mega þeir, er sjá allan ljómann
að baki og þreyttir eru orðnir á barningnum, að ekki
verður til fortíðarlandsins snúið í lifanda lífi. Það er
duftið eitt, sem fellur til þeirrar jarðar. En það mega
hinir vita, að von og styrk sjálfs sín hafa þeir lesið
í bók hins liðna tíma, og boð það, sem þeir eiga að
bera framtímanum er frá honum komið. Öll er
framtíðin sem ógróin jörð, þar sem fræ liðins tíma á
að gróa og bera nýja ávexti. Fortíð og framtíð gefa
hvor annari gildi.
Það er andúðin og tortryggnin, sem gerir andstæð-
urnar að öfgum, er sá ófriði og tortímingu. En skiln-
ingurinn á gildunum — verðmætunum — snýr and-
stæðunum til einingar og sigurs. Þar sem andstæð-
urnar mætast til einingar liggur vegurinn til ódáins-
akurs.
Því er ekki það að harma, að miðaldi’a kynslóðin
býr yfir miklum andstæðum. Um leið og þær andstæð-
ur valda henni erfiðleikum, eru þær auðlegð hennar,
líf hennar og sigurvon. Sannvitrasta skáld okkar
hefur sagt: »Ein gaf Sorgin til sigurs, því var Helga-
kviða kveðin«.
Það voru andstæðurnar og sársaukinn, er brýndu
atgerfi hans til sigranna. Það eitt er að harma, þegav
andstæðurnar snúast til öfga og ófriðar og tortíming-
ar — eins og því er að fagna, þegar þær snúast til
einingar og sigurs og gæfu. Am&r Sigmjónsson%