Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Side 98

96
hver óhugð fylgdi honum, þessum fallega, bjarta
dreng, og það var eins og dimmdi yfir öllum bekknum.
Hann vann ekkert og truflaði starf annara. Og það
braut niður virðingu hinna nemendanna fyrir skóla-
reglunum, að hann fékk að brjóta þær, án þess að
hann fengi aðra refsingu fyrir en þá, að honum væri
sýnt meira Q-ftirlæti en öðrum, reynt að hlúa að hon-
um, reynt að halda honum í skólanum. Og ógæfa er
smitandi sjúkdómur, þótt hún leggist misjafnlega
þungt á.
Svo dó faðir Edda. Þá gat ég ekki synjað honum
um að fara heim. Það var um miðjan vetur. En um
vorið átti hann að koma aftur. Eg ætlaði að vita,
hvort ég gæti eitthvað fyrir hann gert með því að láta
hann vinna hjá mér að sumrinu.
Hann kom um vorið með berkla í lungum. Hann
hafði vikum saman búið einn í köldu húsi, eftir því
sem hann sagði mér. Svo fór hann að Kristnesi. Það
færðist yfir hann meiri i-ó með veikindunum, og hon-
um virtist líða betur. En hvenær sem hann fékk nokk-
urn bata, braut hann í bág við allar reglur, og því
hlaut að fara sem fór.
Eg veit að segja má söguna hans á margan veg. Eg
segi hana ekki svona honum til frægðar, og heldur
ekki sjálfum mér. En eg held nú samt, að af þessari
einföldu frásögn megi finna, að mér hefur þótt vænt
um þetta brekabarn. Og eg get fullyrt, að ekki var
það fyrir erfiðle'ikana, sem hann bakaði mér, heldur
þrátt fyrir þá. Eg vakti oft með honum mikinn hluta
nætur, til að glíma við ógæfu hans. Eg get ekki hrós-
að neinum sigri í þeirri glímu. Eg held bara að hún
hafi veikt mitt eigið þrek og bugað mína eigin gæfu.
En eg sá aldrei eftir því samt að vaka yfir honum,