Andvari - 01.01.2010, Síða 113

ANDVARI
DRAUMSILKI DEGINUM FEGRA
111
fara eftir Guðmundarhandritinu, en gerir þó á því eina undantekningu.39 Það
handrit er reyndar ótækur kostur að mínum dómi uppsetningarinnar vegna,
og alls ekki í samræmi við það sem ætla má að hafi verið hinsti vilji Jóhanns,
samanber bæði blekhreinritið og blýantshandritið.
„Sorg“ er harmljóð, elegía. Það er kennimark kvæðisins og grunneigind.
I samanburði er hið biblíulega málfar og myndval, svo sterkan svip sem það
setur á kvæðið, einungis tilfallandi eiginleiki en ræður ekki úrslitum um gerð
þess eða náttúru. Harmljóðseðlið mótar byggingu kvæðisins, upphafs- og
lokaerindið setja því umgjörð sem hæfir tegundinni. Þessvegna er rauði drek-
inn aðskotadýr og lýti á kvæðinu, og spillir samræmi þess. Það hefur Jóhann
fundið, enda kemur drekinn fyrir einungis í uppkasti þess sem er greinilega
hripað hratt, og kvæðið er þar að mörgu leyti ómótað enn.40
Jón Viðar bendir á skyldleika sem honum sýnist vera við kvæðið „Venner“
eftir Sigbjórn Obstfelder. Ég er honum sammála og held að það fari vart á
milli mála að svo sé. Kvæði Obstfelders er líka elegía um vin sem er horfinn
ljóðmælanda og ýmislegt fleira er kvæðunum sameiginlegt, t.d. líkingin um
sólirnar, eins og Jón Viðar bendir á, en einnig framtíðardraumar vinanna og
hugleiðingar um lífið:
Venner
Bare en liden vise om du og jeg,
eller om dagene, som gik dengang,
nætterne, -
[...]
Vi sad sammen i rdgskyer,
vi dr0mte sammen om livet.
[...]
Sá sad vi sammen i dr0mskyer
og sligt stort, fagert syn, -
syn,
livsundren!
Livet!
En i uendelige baner sig slyngende strále,
gjennem alle væsner, gjennem alle kloder,
en uendelig, - tonende -, ildspiral, -
som vi ikke kan se begyndelsen pá,
og ikke enden pá,
og ánd risler i,
og sole drypper af,
- sole i lyshav, sole i tankehav, -
en uendelig, - tonende -, ildspiral
[...]
Ja, nætterne var lange og lyse.