Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 10

4
VÍSIR
inn, lesið óskablnmin og komist með þau heilu og höldnn niður
aftur. Einn þeirra varð konungur í framandi landi, annar giftist
prinsessu, en hinn þriðji lileinkaði sér allan visdóm veraldarinnar.
En Óskaklettur freistaði ekki ungfrú Wínu. llún álti scr cngar
óskir aðrar en þær, að fá að lifa í kyrð með húsmóður sinni í
riddaraborginni bljóðu og sitja og dreyma í gluggakarminum
sínum, er kvöldið sveipaði landið og ána i rökkur og þögn. Hjarta
Wínu var ósnortið af ástarþrá; hún unni að eins húsmóður sinni,
blómum merkurinnar, mánaglitinu á Dóná og reikulum skýjum
himinsins. • i ! ;
Svo bar það til einn dag að gest bar að garði, einmana riddara
á svörtum hesti. Hann var mikill vexti og fríður sýnum, liárið
ljóslitað og gullband um enni. Vopn og klæði hafði liann góð.
Hann kvaddi sér dvra i höllinni og I)aðst gistingar. En það skeði
ati greifynja Alwara hrá vana sínum og tók þessurn einmana
nnga riddara vel, veitti honum við borð sitt og ræddi við hann
með kurteysi. Ungfrú Wína þjónaði við borðið, en þess á milli
stóð hún fyrir aftan stól húsmóður sinnar og hlustað á við-
ræðurnar.
Riddarinn með bjarta hárið kunni margar undarlegar sögur af
ferðum sínum um íjarlæg lönd, og hann sagði svo vel frá, að
jafnvel greifynjan stolta hlnstaði liúgfangin. Hann hafði dinim-
blá, þunglyndisleg augu og í drengilegum svip hans var mild
alvara þess manns, er þékt hefir sorgir.
Ungfrú Wína horfði á hann öllum stundum, aldrei hafði hún
séð þvílíkan mann; í fyrsta sinn raskaðist ró hjarta hennar, og
hún fann óþeklan óttablandinn fögnuð fara um sig. En í hugsun
hennar var að eins það eitt, að hér væri loks sá maður kominn er
væri þess verður að eignast hönd og hjarta húsmóður hennar.
Greifynja Alwara sat stoll og kyrlát á liinum gulliprýdda stóli
sínum og hlýddi á orð gestsins. Hár hennar var Ijósbjart eins og
lians, augu þeirra beggja voru blá og bæði liktust þau guðastytlum,
gerðum af einhverjum meistara fornaldarinnar. Bæði virtnst
sköpnð til drottinvalds og dýrkunar. Og þau virtust einnig sköp-
uð hvort fyrir annað. -— Þau sátu á tali lengi nætur.
Riddarinn ókunni fór ekki á brott næsta dag. Honum dvaldist
lengi í kastalanum og sat kvöld liverl jd'ir drykkju meðan Iiúmið
færðisl j'fir landið og ána. Fai nú sal bann ávalt einn og starði
með þunglyndislegum augunum út í tómið. Því greifynja Alwara,
er hafði tekið honum svo vel i fyrstu, sýndi honum nú að eins
kulda og kærulcysi. Þó leyfði hún honum að dvelja í kastalanum
eins lengi og liann óskaði, veitti lionum vel og lét sjá um hest
hans. En að eins fyrsta kvöldið heiðraði hún hann með nærveru
sinni. Eftir það sá hann henni að eins bregða fyrir á stigum trjá-
garðsins, en hún leit aldrei við honum. Hann horfði á eftir henni,
heillaður af fegurð hennar og liginleika en liann dyrfðist aldrei
að ávarpa hana.
Svo sat hann einmana á kvöldin með horn fult mjaðar á borð-
inu fyrir framan sig. Ungfrú Wina kom öðru hvoru inn til lians
til að gæla þess hvort hann þarfnaðist nokkurs. Þá bað hann liana
stundum að doka við og segja sér eittlivað af húsmóður hennar.
Það gerði Wína með glöðu geði. Hún settist á gólfið við fætur
riddarans og sagði honum alt það fegursta sem hún vissi um
greifyn juna.
Aldrei þreyttist hún á, að lýsa fyrir honum hversu höfðinglynd
og tiginborin hún væri, hve elskuð hún væri af öllum þegnum sín-
um og hversu margir liraustir og prúðir menn hefðu tilbeðið
hana. Engin var henni lík, aldrei Iiafði fæðsl slík kona.
— -En hver ert þú, Wína? spurði riddarinn einhverju sinni. Hann
hafði horft á liana langa stund meðan liún talaði með ljómandi
augum um húsmóður sina.
— Faðir minn var vopnasveinn greifans, hertekinn í fjarlægu
landi fyrir löngu síðan.
— Hefir enginn elskað þig, Wína? Hefir enginn biðlað til þín?
— Til mín — — ! Hún lauk ekki við setninguna, horfði að eins
forviða á hann. Og hann starði á andlit hennar eins og liann sa*i
]>að í fyrsta sinn, það var ungt og fagurt, barnslega þýtt með
draumkendum svip; varir hennar rauðar eins og lcnúppar vors-
ins, augun myrk og mild, hár hennar liðaðist i dökkum bylgjum
að beltisstað. Ósjálfrátt líkti hann þeim saman, greifynjunni köldu
og sloltu og þessari yfirlætislausu stúlku, sem guðirnir höfðu einn-
ig gefið heillandi fegurð .
Þetta sama kvöld, sagði hún honum söguna um Óskaldett og
undarlegu hvitu blómin. er uxu þar uppi. Hann hlustaði þegjandi
á hana, svo beygði hann sig alt i einu niður að henni, horfði í augu
hennar og spurði:
— Ef þú næðir í þessi blóm, Wína, livers myndir þú þá óska þér?
— Eg bef einskis að óska, — hóf hún mál sitt, en svo þagnaði
hún alt í einu og varð litverp.
Rélt á eftir kvaddi hún hann og fór.
Þegar liann kom imt í herbergið sitt, fann hann stóran vönd af
hvítum rósuin á borðinu. Hann tók þær npp og bar þær að vitum
sínurn. Það vaknaði glöð von í brjósti hans að ef' til vill væru þær
frá greifynjunni. En þegar hann spurði Wínu um þær næsta dag,
kvaðsl hún ekkert vita hvernig á þessnrn rósum stæði.
Honum datt þá i hug að ef til vill liefði greifynja Alwara sjálf
látið blórnin inn til hans, og þessi von veitti honumnokkurafróun.
En þvi fór fjarri, að greifynjan sýndi lionum nokkura þá til-
Iátssemi er gefið gæti i skyn, að hún bæri ást til hans. Hún lét
sýna honum gestrisni, en virti hann aldrei sjálf viðlits.
Þó gat ókunni riddarinn ckki losnað undan áhrifum þeirra
töfra, er hundu liann við kastalann. Hann dvaldi þar mánuðum
saman, en dyrfðist aldrei að bera fram bónorð sitt. Eins og sakir
stóðu, fékk hann þó að vera nálægt henni og sjá liana álengdar
öðru hvoru, en vafalaust myndi hún láta reka liann á brott ef
lumn tjáði lienni ásl sína með orðum.
A hverju lcvöldi færði ungfrú Wína honum könnu fulla mjaðar
og skenkti á hornið fyrir hann. En hún var löngu liætt að sitja
við fætur hans og tala við hann um húsmóður sína. Riddarinn
spurði líka einskis. En oft varð þeim litið hvort til annars er hún
skenkti honum mjöðinn.
Svo færðist haustið yfir og lauf skógarins bálaði i litadýrð eyð-
ingarinnar.
Þá var það kvöld eitt, að riddarinn spurði ungfrú Wínu, hvers
vegna hún væri hætl að sitja hjá sér og tala við sig?
— Af því húsmóðir min liefir bannað mér það.
— Ertu þá hjá benni á bverju kvöldi? spurði hann.
— Já, herra.
■— Og þú veisl ekki hver það er, sem fyllir herbergið mitt
af blómum á liverjum degi?
— Nei, herra.
Er það satt, Wína, sem fólkið segir, að þú sért köld eins og
húsmóðir þin, og getir engum gefið ásl þína?
—- Nei, herra, það er ekki satt. Einum hef eg gefið hjarta mitt,
en hann elskar aðra konu.
Þá brosti riddarinn ókunni og það birti yfir svip hans.
Ertu búin að gleyma óskablómunum, Wína'? Ef þú næðir
þeim, gætir ])ú eignast allan lnig vinar þins.
— Eg hefi ekki gleymt þvi,
herra, lwíslaði hún. Hún hikaði
lítið eitt og bætti svo við: Eg
skal reyna það!
—- Wína! hrópaði hann ótta-
sleginn. Þér er þó ekki alvara,
barn?
Ilún horfði á hann eitt and-
artalc og hann las í augum
hennar þá ástúð og blíðu er
hugur hennar var fyltur af.
Svo drauþ hún höfði og fór.
Um kvöldið sat riddarinn
ungi við gluggann í herbergi
sínu og horfði út á ána. Það var
tunglskin og stjörnubjart.
Laust fyrir miðnætti var báti
skotið frá landi. í bátnum sat
kona.
Þetta var það sem ókunni
riddarinn liafði verið að híða
eftir. Hann brá við skjótt, hljóp
ofan að árbakkanum, leysti litla
kænu er hann hafði falið þar i
sefinu, áður um daginn og réri
knálega yfir að Óslcakletti.
En hann kom of seint. Þegar
hann stökk á land i urðinni, var
Wína þegar komin hálfa leið upp bjargið.
Hann þorði ekki að kalla á hana og gat ekkert aðhafst henní