Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 57

VÍSIR
51
Slá úr safalaskinnum.
Það er gaman
að hiía til teppi
úr tuskum
og það er sérstaklega gaman
þegar alhugað er, að þau eru
búin til úr engu, þ. e. efni, sem
annars hefði verið fleygt.
Þér vitið það kannske, að
þúsundir Japana lifa á því að
búa til tuskuteppi. Það er engin
list að húa þau til, en góður
smekkur er aðalskilyrðið. Tepp-
in eru fljótunnin og reyna eklci
um of á þolinmæðina. Og i
hverju húsi er einhver hlettur,
sem maður gæti hugsað sér að
á væri liöfð smáteppi. Og ef þér
hafið ekki efni á að kaupa yður
teppi, þá ættuð þér að taka
tuskuteppin til athugunar. —
Fyrst er að athuga allar skúff-
ur, hvort ekki leynist þar ónýtir
sokkar eða undirfatnaður og af-
gangar. — Alt er hægt að nota
— baðmull, ull og silki. Einlit
efni eru best til þessa fallin og
l)est er að hafa þau hvorlci of
þunn né of þykk, heldur þar á
milli — eitthvað svipað og
þykt á baðmullarefni. — Síðan
klippið þér alt efnið i mjóar
ræmur — ca. 2 cm. á breidd —
og eins langar og liægt er að
hafa þær. Best lengd fæst með
þvi að klippa í hring. — Þá cr
best að „slá upp“ eins mörgum
lykkjum og breiddin á að vera
— og heklið síðah alt með
venjulegum fastamoskvum.
Ágætt er að nota gamla silki-
sokka í þessi teppi og gerir
ekkert til þó lykkjuföll séu á
þeim, —■ Teppi úr þessu eru
auðvitað ekki eins þykk og þau
sem húin eru til úr vefnaðar-
vöruafgöngum, en þau eru auð-
veldari viðureignar. Það er
ágætt að nota þau til hlífðar
góðum teppum, á stöðum, þar
sem mikið er gengið um. —
Gerfisilkinærföt eru auðvitað
ágæt til þessa og svo fæst svo
mikið efni úr hverju fati t. d.
náttkjólunum.
Hagnýtið yður gömlu silki-
sokkana og búið til smáteppi
eða mottur í baðherbergi, eld-
hús eða barnahex-bergi. Það er
ódýrt og allra auðveldasta
vixxna.
Gönxul silki-nærföt, sokka og
aðrar tusknr má líka nota í ofin
teppi, en það útheimtir auðvitað
vefstól.
Jóhanna Ingimundar Kirkjuhvoli:
Þandsnyrting.
Ein mesta prýði hverrar
ungrar stúlku er fögur og vel
snyrt liönd. Það er þess vegna
nauðsynlegt að gæta handa
sinna, verja þær fyrir skaðleg-
um áhrifum og lialda þeim í
sem bestu horfi.
Við skulurn fyrst athuga
nöglina. Það er ekki nott að
sverfa eða khppa neglur of ná-
lægt hörundínu; séu þær soi'fn-
ar of langt, þá verða þær veik-
ar fyrir og liættir við að brotna
eða flagna upp að framan, og
það et’ bæði óþægilegt og ljótt,
Lengd naglarinnar á að sjást
frá fingui'gómunum, exx ekki að
sýnast löng með því að sverfa
hana út við höi'Undið. — Þið
skuluð líka athuga það, að nögl-
in þarf að „anda“ eins og aðrir
hlutar líkamans, og þess vegna
má ekki lakka lxaixa upp við
i'ótina. Ef lakkið snertir nagla-
rótina, þá getur nöglin eyðilagst
vegna bólgu og sjúkdóma, sem
hlaupa í rótina.
Nxi er það líka konxið í tísku,
að liafa „máixa“ og það útilok-
ar, að neglurnar séu lakkaðar
upp að rótum. — Ef nöglin er
þunn, þá er ráðlegt að borða
kalk.
icLhbu tií
—- Þér leiðist útlit þitt og
piltunum líst ekki á þig. Eg
skil þetta, finst mér. En það er
liægt að lxafa mikil áhrif á út-
lit sitt. Þú efasl, en það er á-
stæðulaust! Eg gæti sagt þér
fi’á mörgum dæmum. Ein af
vinstúlkum nxínum hafði kaf-
loðna vörtu á öðrum vangan-
urn. Hún tók upp á því, að
klippa vörtuna, það er að segja
liárin, sem út úr lxefnni uxu.
Það vai-ð til þess, að þau uxu
iim allan lielming og urðu hörð
og þi’oskamikil, eins og skegg
á karlmanni, og aumingja
stúlkunni leist ekki á blikuna.
Hún klipti og klipti og altaf
hélt vörtu-„skeggið“ áfram að
vaxa. Hún kom til min í öng-
um sínum og eg sagði við hana:
Góða — farðu til sérfræðings!
Sérfræðingar taka vörtuna í
burtu. Hún trúði þessu varla,
aumingja stúlkan, en fór samt.
Eftir fáeina daga var ólukku
vartan lxorfin og stúlkan i sjö-
unda himni.
önnur hafði ógnarlega poka
nndir augunum. — Vinkonur
hennar sögðu: Þetta eru nú
meiri skjóðurnar — þær taka
sjálfsagt hiílfpela, hvor unx
sig! Og þetta verð eg að hafa
alla mína æfi, sagði vesaling-
urinn. Hún var ósköp hnuggin
og eg vorkendi henni. Fax-ðu til
læknis, sagði eg. Vittu hvort
sérfræðingarnir lxafa ekki ein-
hver ráð. Og stúlkan fór. Hún
lr0rn fi 1 min SÍðai' O8 bá hÖfð’J
„pokarmr" nnnkað tíl muna.
Eg vona að þeir séu alveg
horfnir núna. — Og svona er
með nxargt og mai'gt, sem að
er, og lýtir. Margt af þvi er
þægt að lagá, ef leitað er \i\
MATREIÐSLA
KÁI^SÚPA.
3 1. vatn
1 kg. kjöt.
l/2 kg. hvítkál
Y> kg. jax’ðepli
V‘z kg. gulrófur
10 gr. smjörlíki
35 gi'. liveiti
Salt.
Kjötið er þvegið og siðan
látið í pott nxeð sjóðandi vatni,
sem þegar er saltað. Gætið Jxess
að veiða froðuna vel ofan af.
Þá er hvitkálið, guh'ófui’nar og
jarðeplin sett saman við og soð-
ið þar til það er meyrt. Þá er
alt tekið upp úr nenxa kálið. —
Smjörlíkið er hrært lint í skál,
hveiti lirært saman við og þvi
hætl í súpuna. Guh’ófur og jarð-
epli er brytjað niður og sett í
súpuna og salti bætt i ef þarf.
Borið fram með kjötinu.
SMÁÞYRSKLINGUR í
KARRYSÓSU.
6 litlir þyrsklingar
Hrísgrjón
Kai’X'ysósa.
Þyrsklingarnir eru lireinsaðir,
þerraðir, velt upp úr eggi og
tvibökumylsnu og steiktir i
plöntufeiti. — Þeir eru síðan
látnir á fat og hrísgrjónum í’að-
að öðru megin á það. Kari’ysósa
borðuð með.
PIPARRÓTARSALAT.
114 dl. í’jómi
1 nxatsk. edik
1 matsk. sykur
1 xnatsk. pipax’rót
25 gr. makaróni
50 gr. hangikjöt
Steinselja.
— Piparrótin er flysjuð, skaf-
in mjög smátt. Rjóminn er
siðan þeyttur og soðið maka-
x’oni, pipai’i'ót, edik og sykur
hrært saman við í’jómann.
Þetta er svo sett i miðjuna á
fati og saxað kjöt í-aðað i kring-
unx það. Steinselja sett i nxiðj-
una.
þeirra, sem þekkingu liafa á
hvei-ju fyrir sig. Það hefi eg
sjálf reynt. Og það hafa marg-
ar stúlkur reynt.
Þegar vinkonur nxinar konxa
til min og kveina og kvarta
undan hinu cg öSru smáræði,
sem eg þykist vita, að hægt sé
að laga, þá segi eg æfínlega:
— Blessuð góða, láttu ekki
si-svona! Farðp helcþir til sér-
fræðings |
a.