Vísir - 24.12.1939, Page 37

VÍSIR
Jólin heima.
Þau eru bundin við frið oy fögnuð,
ég flögra í kgrðinni heim.
Þau eru bundin við bláan himin
og bjartan alstirndan geim.
Þó kynni að henda, að kalt væri úti
með kólguveðri og snjó,
voru jólin í hverjum kima
með kyrð og helgi og ró.
Þuu eru bundin við alt ]>að bestu,
sem ég í heiminum finn.
Það er gleði, sem getur varað,
því Guð er höfundurinn.
Úr jólaguðspjalli orðin óma:
Yður fæddist í dag
í Davíðs borginni Drottinn Kristur.
Deyr ei englanna lag.
Um miðjan vetur í myrkri og kulda
á mannkyn dýrðlega sól.
Eg fell á Iaié. Ú, lwað Guð er góður,
að gefa mönnunum jól.
H u g r ú n.
í ALPAF.TÖLLUM.
VETUR
ai' lmn skjögrar áfam eftir göl-
unni og slettist til og frá eins og
dauðadrukkinn inaður er varla
getur staðið.
Þessi vofa gengur að húsi
Georg Oder’s og kiiýr þar á dyr.
En konan heldur að þarna sé
illur andi á ferð eða sjiálf drep-
sótlin að koma í heimsókn.
Hún setur slagbranda fyrir
dyrnar og iiyrgii' alla glugga
sem vandlegast, svo óvætturinn
verði lienni ekki að grandi.
Þá knýr vofan á aðrar dyr en
alt fer á sömu leið. Þegar fólk-
ið sér drauginn koma, skelfist
það og tekur ýmist á rás undan
honum eða það læsir sig inni i
húsunum. Svo er prestur þorps-
ins sóttur, og hann á að kveða
ófreskjuna niður með guðsorði,
klukkuhringingum og sálu-
messum. En áður en sú athöfn
fer fram, getur draugurinn þó
komið klerki í skilning um, að
hann sé ckki draugur og lieldur
ekki drepsótt, aftur á móti sé
hann Georg Oder, selhirðirinn
ofan úr f jöllunum, i eigin per-
sónu.
Georg Oder er krafinn sagna,
og segist honum í stuttu máJi
3vö frá
Þegar sknðan féll, var Georg
inni í kofanum sinum, en kof-
inn lá undir háu hamrabelti
beint undir fjallstihdinum sem
jirapaði, I hrapinu brönpnCust
hjörgin all í kringum selkofann
og siðan yfir hann, en þau hlóð-
ust þannig upp að kofinn stóð
heill undir, og selhúinn óskadd-
aður inni í honum.
Það var svo svart myrkur þar
inni eftir að skriðan féll, að
Georg sá elcki handa sinna skil.-
Hann sagðist ekki eitt augna-
blik hafa mist kjarkinn cða
fundið til hræðslu. En strax og
skriðan var um garð gengin,
hófst hann handa við að ryðja
sér hraut undir hert loft. Fáein-
ir ostar, er geymdir voru i sel-
inu, og vatn er seitlaði niður í
gegnum urðina var eina fæð’áu
lians þenna tíma. Hann liafði
ekki minstu hugmynd um hvað
tímanum leið, gat ekki gerl
ueinn greinarmun dags og næt-
ur og hugsaði heldur ekki um
neitt nema það eitt, að komasl
hurt úr þessari hræðilegu dýfl-
issu. Loks - eftir þriggja mán-
aða einveru í kolsvarta myrkri
og i stöðugum ótla um að
göngin hryndu aftur saraan og
Iiann vrði að fullu og öllu lif-
andi grafinn, — sá hann dags-
Ijósið. Hvílíkur fögnuður læsti
sig ekki um sál haus á þessu
volduga augnabliki! Hann þoldi
ckki dagshirtuna, hún sló of-
hirtu í augu honuin og hlindaði
hann um stund, en þrátt fyrir
það kraup hann á kné i innilegri
þakkarjátning til guðs sins fyrir
að liafa gefið sér dagsljósið afí-
ur.
MatterhorD í Sviss. bað er ekki haesti, en tíihs ' vegar
stórbrotnasti og hættulegasti tinduririn, sem til er i
Alpafjöllunum. í tugi óra var liver sá dauSadæindur, er
reyndi að klifa þennan tind, endu er vafasaint að nokk-
urt fjall á Jöröunnt hafi heimtað jafn margar og átakan-
losar fórnir sem Mntterhornið. ~ Fromst á myndlnni
sjást solkofar, bygðir i svissnoskum stil,
Við getum sennilega ekki
ímvndað okkur líf og andlcga
haráttu jiessa vesalings rnanns,
er dvaldi þrjá mánuði æfi sinn-
ar í kolsvartamyrkri niður í
djúpum jarðarinnar. En það er
ekki ósennilegt, að óttinn um
að verða eilíflega grafinn, eða
tilhugsunin um að verða kram-
inn þá og þegar sundur af
hrynjandi björgum liafi tekið
á laugarnar og mótað sálarlíf
lians. Og mun ekki hin átakan-
lega þögn sem ríkti umhverfis
liinn einmana mann, liafa verið
líkust því, sem sjálf eihfðin
væri skollin yfir, sturluð og
hræðileg?
En fegurri jól hefir Georg
Oder aldrei lifað. Þegar jtorps-
húarnir voru búnir að Jireifa á
honum og fullvissa sig um að
hann væri hvorki draugur né
drepsótt, heldur gamall og hráð-
lifandi granni þeirra, fagnaði
alt þorpið liinni óvæntu heim-
komu hans. Konan og börnin
föðmuðu hann og kvstu og j>au
höfðu heldur aldrei lifað cins
hátíðleg né töfrandi jól.