Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 38

32
VlSIR
--S--
Axel Thorsteinson:
UNDIR JÓL.
Tveir eða þrír dagar liðu. Og
loks var lagt af stað á ný. Það
var komið fram undir jól, en
enn var snjólaust hvarvetna.
Brottfarardaginn frá Siegburg
var nokkur úrkoina, stöðugur
ýringur úr lofti, og vegir blauf-
ir. Var því all erfið gangan ineð
þungar byrðar, upp lilíðar og
hálsa. En jafnvel á úrkomu-
döguin hlýtur auga manns að
gleðjast yfir því, sem getur að
lita á þessum slóðum. Hvar-
vetna blasir fegurðin við göngp-
manninum. Og bændabýlin eru
snotur og þorpin hreinleg. Það
er ánægjulegt að sjá hvítmáluð
húsin með grænan skóginn að
baki. Alls staðar blasir skógur-
inn við, víða hár og dimmur, en
tígulegur og laðandi. Það var
eins og i hans ríki væri eitthvað,
sem drægi til sín hugina —
vekti gamlar minningar og nýj-
ar vonir.
í brjóstum sumra glæddist
heimþráin og flestir gerðum við
okkur vonir um áð fá að halda
kyrru fyrir um stund í þessum
fögru skógarbvgðum. Það var
eins og enginn dragi í efa, að
þarna gætum við unað um hríð,
frjálsræði yrði meira en við átt-
um að venjast og ef til vill yrði
hægt að stunda veiðar og gera
sér eitthvaðj annað til dægra-
styttingar.
I BJÖRK.
Áfangastaður okkar var þar,
sem Björk heitir, og var þar tvi-
býli. Þar áttum við, sem vorum
i d-flokki 19. herdeildarinnar
að hafast við um skeið. Okkur
var skift niður á bæina, en það
var ekki nema tveggja mínútna
gangur á milli. Eg og npkkrir
aðrir fengum herbergi (il af-
nota inn af eldhúsi á þeim
bænum, sem var austan-
vert á skógi klæddum hálsin-
um, en hitt býlið var uppi á
hálsinum, og þar gistu hinir fé-
lagarnir. Þéttbýli var þarna í
sveitinni og skamt til annara
býla, gistihúss og símastöðvar.
Hlick var ekki herbergisfélagi
niinn að þessu sinni. Hann var
í húsinu upp iá hæðinni. Þar
bjuggu lijón með dætruni sin-
um tveimur, og voru báðar inn-
an við tvitugt, stúlkur góðlegnr
og stiltar að sjá, og var sú eldri
friðari, Ijóshærð og fíngerð, og
bauð af sér hinn 'besta þokka.
Við Hlick hittumst þarna dag-
lega, þvi að vltanlega vorum
við féiagar sl og ee að heim-
sækja hverjir aðra.
Samkoroulagið roUU her«
Um jóla- og nýársleytið
í Rínarbygðum
mannanna og sveitafólks þessa
var hið ákjósanlegasta. Það var
stöðugt við hin og þessi störf í
kringum okkur og við ræddum
við það, eftir þvi sem unt var.
Þar sem Hlick var sat fjöl-
skyldan tiðast i eldhúsi á kveld-
in, er störfum var lokið. Var
eldhúsið jafnframt borðslofa.
Eins og þar sem eg var höfðu
hermennirnir þarna herbergi
innar af eldliúsi. Þegar við fór-
um lil þeirra urðum við því að
ganga gegnum eldhúsið.
Stundum las bóndinn uppliátt
úr biblíu sinni og konan og
dæturnar ldýddu á. Kom það þá
stundum fyrir, að hermennirn-
ir settust á bekk ]>ar í eldhúsi
og hlýddu á lesturinn, þó að
fæstir skildi neitt í málinu.
Framkoma þeirra var óaðfinn-
anleg. Þeir skildu þetta fólk.
EINS OG ÞÚ, OG EG.
„Það er eins og þú og eg,“
sagði einhver, „og hér er gott
að vera“. Og sannleikurinn var
lika sá, að þetta óbrotna sveita-
fólk kom fram við okkur eins
og ferðalanga, sem atvikin réðu,
að gistu hjá þeim um skeið. Og
þó vorum við í rauninni engir
aufúsugestir. Vafalaust liafði
það góð áhrif á hermeimina, að
vera á þessu heimili. Og það var
ekki síður á því heimili, sem eg
var. Þar voru engar heimasæt-
ur, en lijónin þar áttu tvo
drengi, og voru háðir innan
fermingaraldurs. iHans og Pét-
ur hétu þeir. Einhvernveginn
atvikaðist það svo, að Hlick var
oftar á þessu býli en hinu, er
liann liafði ekki skyldustörfum
að gegna. Hann var stundum á
stjái ineð drengjunum og bjó
lil smáhluti fyrir þá úr tré, því
að hann var hagur vel.
Vafalaust tel eg, að heima-
sæturnar á liinu býlinu liafi
heillað hugi sumra hermann-
anna, og mun fegurð eldri
stúlkunnar einkanlega hafa átt
sinn þátt i, að hermennirnir sátu
þolinmóðir á bekk i eldhúsinu,
er lesið var i bibliunni. En
Hlick var, að eg hygg, ekki i
þeirra tölu. Hann hafði ríiéiri
ánægju af að.vera með Hans og
Pétri.
Á VERÐI
AÐFAN G AD AGSKVÖLD.
Á aðfangadagskveld var eg á
verði. Enn var auð jörð, en það
var farið að þykna í lofti. Og á
meðan eg gekk fram og aftur á
varðstaðnum, með riffilinn
minn á öxlinni, hugsaði eg
heim, og óskaði mér þess, eins
og eg hafði ávalt gert þar, að
jólin yrði hvít. Og mér varð að
ósk minni. Það fór að snjóa, áð-
ur en eg fór af verði. Það var
logn og kyrt veður og mjöllinni
hlóð niður. Klukkum kirknanna
í þorpinu var hringt og á býlun-
um var ljós í hverjum glugga.
Sáhnar voru sungnir. Það var

heimafólkið, sem hóf sönginn,
en hermennirnir tóku brátt
undir. Það var sami sálmur,
sama lag og heima: Heims um
ból! Hann var sunginn bæði á
ensku og þýsku þessi sálmur
um nóttina lielgu. Og eg hafði
hann upp fyrir mér í huganum,
]>ar sem eg stóð, á máli minnar
þjóðar.
,,Heims um ból, —“ hvar-
vetna sömu kendir, sömu þrár,
vonir — um alla jörðina, þar
sem kristnir menn byggja Iönd,
HEILÖG FRIÐARSTUND.
Geti nokkur stund verið heil-
ög friðarstund, flaug mér í hug,
er það slík stund sem þessi, er
sálir manna samstillast, sálir
þeirra, sem skömmu áður höfðu
borist á banaspjót. Slík stund
gleymist ekki. Minningin um
hana lifir, jafnvel hjá þeim,
sem hafa glatað trúnni á, að sá
f.igur vinnist, að varanlegur
friður verði ríkjandi með mönn-
unum.
—- Það var notalegt að koma
inn í hlýjuna og hvílast um
stund. En eg kunni því vel að
þessu sinni, að fara aftur á vörð,
þegar hvíldarstundirnar fjórar
voru liðnar. Það var dásamlega
kyrt úti og unaðslegt um að
lilast, að sjá skóginn iklæddan
hvitri skikkju. 1 huga minum
var barnsleg gleði yfir því, að
JÚáÉk

JÖLASÍÍREYTING Á FJÖLFÖRNUSTU GÖTU KÁUPMANNAHAFNAH, „STRIKINU“,