Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 16

10
VÍSIR
sh. hvert 100, svo að við hlóg-
um dátt).
Þýskur undirforingi, sein
hlotið hafði Jámkrossinn fyrir
það, hve góð leyniskytta liann
var, lét menn sína fara að
syngja göngulag. Við vildum
ekki vera eftirbótar þeirra og
sungum þá „The Boys of Bonnie
Scotland“. Þannig hélt söngur-
inn áfram, alt frá söngnum um
hinn góða konung Wenceslaus
og enduðum á „Auld Lang
Syne“. Undir þann söng tóku
allir: Englendingar, írar, Skot-
ar, Prússar og Wúrttembergar-
ar. Þetta voru dásamleg augna-
blik, en ef eg hefði séð þetta á
kvikmynd, þá hefði eg jiorað að
sverja, að myndin væri fölsuð.
Aðfangadag hafði verið rign-
ingarsúld, en um nóttina brá til
batnaðar og fór að frjósa og var
veðrið hið fegursta þenna dag.
Snjór jiakti jörðina, kyrðin var
fullkomin og jafnvel fuglar sá-
ust um alt, en það kom annars
aldrei fyrir. Síðdegis gaf eg tim
50 spörfuglum að borða fyrir
utan jarðhús mitt og ætti það
að geta sýnt hversu kyrðin var
mikil.
Eg get ekki neitað þvi, að
þessi kyrð hafði afskapleg
áhrif á huga minn og kyrðin
var mér, sem öllum öðrum til
mikillar fróunar, svo og það, að
geta gengið um, án þess að
jiurfa að óttast limlestingu eða
dauða. Þetta var í fyrsta skifti i
marga daga, sem fallbyssudun-
ur og brakið úr minni byssun-
um hljómaði ekki í eyrum okk-
ar.
Við vorum varla búnir að
sleppa síðasta orðinu í „Auld
Lang Syne“, þegar gamall og
sællegur héri var skyndilega
kominn mitt á meðal okkar.
Ifann varð alveg ruglaður ]>egar
hann sá svona marga menn í
„ríki“ sínu. Eg rak upp óp og
um leið tók allur skarinn, bæði
Bretar og Þjóðverjar, á rás á
eftir héraskömminni. Við
runnum og duttum í frosinni
leðjunni, en að lokum var bér-
inn drepinn. Þjóðverji og einn
okkar pilta duttu ofan á hann í
einu. Skömmu síðar sáum við
fjóra héra í viðbót og náðum
einnig í einn þeirra. Báðir voru
þeir feitir og þungir. Þeir böfðu
vafalaust haldist þarna við sið-
Ustu tvo mánuði og lifað góðu
lifi á kálinu, sem óx í „Aleyðu“.
Fjandmennirnir fengu annan
hérann og við hinn.
Klukkan var nú 11.30 árdegís
og þá kom George Paynter til
okkar og bauð okkur „gleðileg
jólM..... Honum fanst sjálf-
fipgt eð hvilff sig á þeim ðágií
sem báðar þjóðirnar liöfðu svo
í helgi og sagði síðan: „Jæja,
piltar. Eg kom með dálítið til
hátíðabrigða“ og jafnframt dró
hann stóra rommflösku úr
vasa sínum. Allir ráku upp
gleðióp, flaskan var tekin upp
og tæmd, áður en hægt var að
segja „skál“.....
Meðfram öllum skotgröfun-
um skeði jietta sama um dag-
inn og einn fjandmannanna
sagði við mig, að hann væri far-
inn að þrá London aftur. Eg
fullvissaði hann um jiað sama.
Hann kvaðst vera dauðleiður á
stríðinu og eg sagði honum, að
jafnskjótt og jiessu vopnahléi
okkar væri lokið, væri jieir allir
velkomnir yfir i skotgrafirnar
okkar. Þeim skyldi verða jiar
vel tekið, fengi nóg að borða og
„fria ferð“ til Isle of Man
(fangabúða).
Víggirðingavinna
í ró og næði.
Hóparnir hittust aftur síðar
um daginn en kl.4,30 urðum við
ásáttir um að fara ekki meira
úr skotgröfunum okkar — og
við sögðum þeim að vopnahléð
væri á enda. Þeir lcváðustþóekk.
mundu skjóta á okkur og
George hafði sagt okkur að
skjóta ekki nema þeir gerði jiað.
Við bjuggumst því við rólegri
nótt, en ámintum jió varð-
mennina um að vera vel á varð-
bergi.
Báðir aðilar höfðu notað kyrð
dagsins til þess að flytja birgðir
af timbri og hálmi fram i skot-
grafirnar, en undir venjulegum
kringumstæðum eru jieir flutn-
ingar stórhættulegir. Við end-
urbættum jarðhúsin okkar,
settum timbur i loftin á þeim
nýju og bættum aðbúð okkar
yfirleitt að miklum mun. .Tafn-
skjótt og myrkrið skall á fór
öll mín sveit að bæta gaddavírs-
girðingarnar fyrir framan skot-
grafimar, en varðmenn voru
sendir nær fjandmönnunum, til
jiess að ekki skyldi komið að
okkur óvörum. En engu skoti
var hleypt af og við lukum verki
okkar, án þess að nokkuð kæmi
fyrir.
Á vinstri hönd okkar var
önnur skosk herdeild. Vega-
lengdin milli skotgrafa hennar
og fjandmannanna var aðeins
85—-100 yards, svo að jiar varð
vopnahlésaginn að vera miklu
strangan, En þýski formginn.
sem Jiarna var andspænis var
mjög viðkunnanlegur maður og
Um það varð samkomulag, að
hvorir um sig skyldu flvtia lik
manna hinna a8 mnrkalínunni<
Voru svo 29 Skotar grafnir
þarna í „Aleyðu“.....
Þjóðverjarnir virtust koma
vel fram við fangana, sem Jieir
tóku og gerðu alt, sem þeir gátu
til Jiess að draga úr þjáningum
þeirra Breta, sem féllu sárir i
jieirra hendur. Foringinn, sem
áður getur, benti hvað eftir ann-
að á líkin og harmaði örlög
þessara hugdjörfu drengja.
Þegar George frétti Jietta fór
hann til jiessa foringja og gaf
honum trefil og síðar um dag-
inn kom sendimaður frá Þjóð-
verjanum, með þykka ullar-
vetlinga að gjöf til Georges.
Sama kveld fórum við upp úr
skotgröfunum og komum fyrir
ramlegum „búkkum“, alþökt-
um gaddavir. Þjóðverjarnir
fóru einnig upp úr sínum skot-
gröfum og virtu okkur fyrir sér,
sitjandi á brjótvörnum skot-
grafa sinna. Við höfðum j>ó
sagt þeim, að vopnahléð væri á
enda......Nú, næsta morgun,
þegar eg var að snæða árdegis-
verðinn minn, kom einn undir-
foringjanna til mín og sagði, að
fjandmennirir vildu aftur hafa
tal af okkur.
Eg hafði skipað svo fyrir, að
enginn mannanna mætti fara úr
skotgröfunum til móts við Þjóð-
verjana. En undirforingjann,
sem áður getur sendi eg með
tveim mönnum af stað, til jiess
að gæta þess að Þjóðverjarnir
kæmi ekki of nærri skotgröfum
okkar. Siðan fór eg og talaði
við þá. Það var sami liópurinn
og komið hafði daginn áður og
jieir létu í ljós J>á ósk, að vopna-
hléð héldi áfram.
Eg hafði fengið skipun um
að hefja ekki skothríð að fyrra
bragði og tilkynti Þjóðverjun-
um ]>að. Vopnahléð hélt svo á-
fram ]>. 26., þangað til kl. 4.30.
er eg tilkynti þeim að ]>að væri
á enda. Við höfðum sent þeim
olómubúðinga og þeir þökkuðu
hjartanlega fyrir og héldu til
skotgrafa sinna. Munurinn á
þessum vopnahlésdegi og J>eim
fyrri var sá, að síðari daginn
leyfði eg aðeins einum undir-
foringja og tveim óhrevttum
hermönnum að vera úli í „Al-
eyðu“, svo að Þjóðverjarnir
voru einnig færri.
Þenna dag notuðu háðir að-
ilar lil J>ess að bæta aðbxlð sína
og um kvöldið héldum við á-
fram að dytta að gaddavírsgirð-
ingum okkar og gátum lokið við
þær. Við hiuggumst ekki vjð
neinu um nóttina, en kl. 11 vor-
um við skyndilega valctir af
værum blundi. Sendiboði frá yf-
Irforingjanum tilkjmtl mér ]>á,
60 þýskur liðhlaupi hefði Jjósb
að upp, að Þjóðverjar myndu
gera allslierjar árás kl. 12.15 um
nóttina, við ættum að búast til
varnar þegar i stað og að liðs-
auki væri á leiðinni til okkar.
í huganum bölvaði eg jiessum
liðhlaupa fvrir að raska nætur-
ró okkar, enda kom það á dag-
inn, að ]>að var alt uppspuni,
sem hann liafði sagt. Eg dreif
Iið mitt á varnarstaðina, gerði
nokkrar varúðarráðstafanir og
kl. 11.20 kom George til okkar.
.... Skyndilega hófu okkar
fallbyssur skothríð, en fjand-
mennirnir létu sér nægja að
svara með 23 sm. umsátursbyss-
um en engin þeirra kúla sprakk.
Hvergi var hleypt af riffli og
kl. 2,30 var helmingur mann-
anna látinn fara að sofa, en
hinir voru látnir halda vörð.
Liðhlaupinn hafði sagt frá
]>vi, að tvær lieilar hersveitir
væri komnar að baki skotgraf-
anna til liðveislu Þjóðverjunum
sem J>ar væri. Þetta var tilkynt
stórskotaliði okkar og l>að hóf
strax skothríð á staðinn, þar
sem liersveitirnar létu að sögn
fvrir berast. En ekkert skeði og
eg fékk ekki nema tæpra
tveggja stunda svefn fyrir kl.
6.30, en þá fara allir á varð-
staði, rétt fyrir dögun.
Eg ætlaði að sofna dálítið um
átta leytið (þ. 27. des.), en j>á
fóru fandmennirnir enn á stjá
til þess að tala við okkur. Und-
irforinginn og mennirnir hans
tveir fóru til móts við ]>á og
jiegar eg heyrði hlátrasköll ber-
ast frá þeim, fór eg einnig á
vettvang.
Þeir spurðu okkur hvað við
hefðum eiginlega verið að ólát-
ast um nóttina og sögðust hafa
staðið vörð, án þess að geta
sofnað dúr alla nóttina. Þeir
höfðu haldið. að við ætluðum að
fara að gera áhlaup, j>egar stór-
skotahríðin hófst, og hún hefði
orðið mörgum að liana að baki
skotgrafanna.
Eg sagði þeim að þýskur lið-
hlaupi hefði komið yfir til okk-
ar og ]>eir mætti þakka honum
alt þetta, en við værum sjálfir
honum ekkert þakklátir. Þeir
fullvissuðu mig um, að þeir
hefði ekki heyrt eitt einasta orð
um áhlaup, og eg trúði ]>eim, því
að ]>eir hefði varla leyft okkur
að setja upp þessar girðingar og
hindranir undanfarnar tvær
nætur, ef j>eir ætluðu sér að ráð-
ast á ókkur. En Þjóðverjarnir
héldu því fram, að vopnahléð
okkar stæði enn]>á, enda þótt eg
segði þeim, að því hefði lokið
kveldið áður.
Var svo haft sama fyrirkomu-
lag og tjaglnn áður, að elnn und«