Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 46

40
VlSIR
hennar þessi orð, er hún sjálf
hafði sagt fyrir lítilli stundu:
— Eg þrái æfintýri, einmitt af
því að eg er trúlofuð Davíð. —
Æfintýri, spennandi æfintýri.
En nú var liún alls ekkert
trúlofuð. Davíð var giftur og
hún frjáls að gera hvað sem
hún vildi.
— Þér komið eins og af
himnum ofan, hjálpið mér, eg
Dyrnar opnuðust og ung
þjónustustúlka í svörtum kjól,
með hvita svuntu kom í ljós, og
á eftir henni kom feit, roskin
kona með góðlátlegt andlit.
— Þið eruð þá lcomin, sagði
gamla konan og brosti. — Það
er indælt. Verið velkomin, góða
mín. Hún lók innilega í hönd
Önnu og leiddi hana inn.
— Mamma, sagði ungi mað-
urinn um leið og hann klæddi
sig úr frakkanum. —- Inga var
svo óheppin að bíllinn sem flutti
dótið henhar tafðist. Eg sagði
henni að hún mundi geta not-
að kjóla af Unni sálugu systur,
þangað til hún fær töskurnar
sínar. Hvað segir þú um það?
— .Tú, það er sjálfsagt hægt.
góði minn. Hún er svipuð á hæð
og Unnur min var.
Meðan á þessu samtali stóð
beið Anna róleg þess, er verða
vildi og Iiorfði á þau til skift-
is. Henni datt ekki í liug að
flýja, hún hugsaði yfirleitt ekki
um neitt nema þetta eina orð:
æfintýri. Hún þráði æfintýri og
hér var tækifæri til þess að rata
í eitthvað skemtilegt, svo hún
ákvað að láta það ekki ganga
sér úr greipum.
— Mamma, viltu gjöra svo
vel að fylgja Íngu upp í herbergi
hennar? Eg ætla að hafa fata-
skifti.
— Já, Danni minn. En þið
verðið að hafa hraðann á, þau
koma klukkan sjö.
Svo sneri hún sér að Önnu og
lét dæluna ganga:
— Danni minn hefir auðvit-
að sagt yður frá þvi, að eg er
vön að bjóða ungu fólki lil mín
á jólunum. Eg er svo mikið fyr-
ir glaðværðina.
Þegar Anna var orðin ein í
herberginu settist hún á stól,
lagði hendurnar i kjöltu sér,
dæsti og tók að hugsa málið.
Hvað var hún að gera? Blanda
sér i mál, sem henni kom ekk-
ert við? Hversvegna revndi hún
ekki að flýja. læðast burt og
kæra sig svo kollótta um bréfið
Fara heim — hvila sig og gráta.
Hún var alein í þessum auma
heimi.
Enginn Davið — enginn anjór
— engin jól, — — Jót jóUn

GLEÐILEG JÖL!

Reiðhjólaverksmiðjan Fálkinn. ^
GLEÐILEG JÓL!
PÉTUR KR1ST.TÁNSSON, ,
Asvallag. 19. Víðimel 35.
GLEÐILEG JÓL!
•=5f
SÍMON .IÓNSSON.
©
G L E Ð I L E G
Verslunin Liverpool.
9
voru hér, og hún átti kost á að
njóta þeirra, ef hún vildi. Og
það var æfintýri, meira að segja
liættulegt æfintýri. Hann hafði
heðið hana að hjálpa sér og hún
mátti ekki bregðast honum. Alt
benti til að bréfið liennar myndi
hafa valdið einhverjum óþæg-
indum og þessvögna var það
blátt áfram skylda hennar, að
leiðrétta misskilninginn, ef þess
væri nokkur kostur. Hún þaut
upp af stólnum, gelck að klæða-
skápnum og tók að virða fyrir
sér kjólana. Eftir dálitla stund
valdi hún ljósbláan samkvæm-
iskjóll úr tvll og organdy. Svo
]»voði hún sér, burstaði liár sitt,
málaði dálítið varirnar og púðr
aði kinnarnar.
Kjóllinn fór henni prýðilega.
Hún hikaði andartalc við
dyrnar áður en hún áræddi að
opna. Ennþá var tíini til að snúa
við. En hún visaði þeirri hugs-
un á bug. Það lýsti hugleysi,
að flýja.
Þegar liún kom fram á gang-
inn beið Daníel eftir henni;
hann var i smoking. — Myndar-
legur maður, hugsaði Anna, —
næstum því eins myndarlegur
og Davíð, —- kannske ennþá
karlmannlegri.
Hann gekk til hennar og
hvislaði: — Það er beðið eftir
okkur.
Svo gengu þau niður í stofu
og þar var Anna kynt fyrir gest-
unum, þrem stúlkum og þrem
karlmönniim.
Borðið var fagurlega skreytt
með jólatrésgreinum og blóm-
um, skinandi borðbúnaði og
ginnandi krásum. Við hvern
disk lá böggull, vafinn inn i
skrautlegar umbúðir. Það voru
gjafirnar.
Þegar máltíðinni var lokið og
jólaböglarnir liöfðu verið opn-
aðir, reis gamla konan á fæt-
ur og sagði:
— Nú er aðeins ein gjöf eftir,
og það er jólagjöfin sem Daniel
ætlaði að gefa mér. Þið vitið öll
hve eg hefi verið kjánaleg og
óróleg út af drengnum minum.
Eg vildi láta hann kvænast og
setjast hér i búið með kionu
sinni, er tæki við af mér. Eg
var orðin vondauf um að þessi
ósk ætlaði að rætast. Ilann virt-
ist engan áhuga liafa fyrir
stúlkunum. Hann kaus heldur
að ferðast á milli landa og hann
bafði sem sagt áhuga á öllu í
Iieiminum nema stúlkunum.
— Nú ýkirðu, mamma, greip
Daniel framm i fyrir henni og
brosti.
—• Getur verið, góði minn, en
þú neitaðir að festa ráð þitt fyr
en nú. En þú ert þó trúlofaður;