Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 48

42
VÍSIR
- //óíin oc/ óörnín -
Bella-Flor.
EINU sinni var maður,
sem átti tvo sonu. Eldri
sonurinn, sem liét Jose,
gerðist hermaður og fór til
Ameríku og var þar í mörg ár.
Þegar hann kom aftur var fað-
ir hans dáinn, en yngri hróðir-
inn sat á eignunum og var orð-
inn mjög ríkur.
Hann fór nú og heimsótti
hróður sinn og mætti honum á
tröppunum.
„Þekkirðu mig ekki?“ spurði
Jose.
Hinn svaraði einlivefju
kuldalega. Jose skýrði þá frá
því, hver hann væri. Yngri hróð-
irinn svaraði og sagði að í hlöð-
unni væri gömul kista, sem
hann gæti fengið, það væri föð-
urarfur hans. Síðan hélt hann
áfram niður tröppurnar og lét
sem hann sæi ekki bróður sinn.
Jose fór út í hlöðuna og fann
kistuna og fanst hún ærið elli-
leg í útliti og gat ekki varist því
að segja við sjálfan sig: „Hvað
á eg að gera við þenna kistu-
ræfil? Ja, það veit eg sannar-
lega ekki. Það verður vist best
að eg kyndi upp með henni, þvi
það er fjári kalt.“
Hann axlaði svo kistuna og
bar hana heim í herbergið sitt.
Fékk svo lánaða exi og byrjaði
að höggva kistuna í sundur. —
Hann var kominn vel á veg með
að sundurlima kistuna, þegar
hann rakst á leynihólf. 1 þessu
hólfi voru nokkur skjöl, seln
við rannsókn reyndust vera lög-
leg sönnunarskjöl fyrir allstórri
fjárhæð, sem hafði tilheyrt föð-
ur hans. Hann kallaði nú eftir
þessari fjárhæð í sínar hendur
og varð ríkur. Dag nokkum, er
hann var á gangi, mætti hann
konu, sem var mjög sorgbitin
og grátandi. Hann spurði hvað
væri að henni, hversvegna hún
gréti svo. Hún sagði að maður-
inn sinn væri veikur og hún ætti
enga peninga til þess að kaupa
meðul fyrir. Þar að auki vofði
yfir manni hennar skuldafang-
elsi.
„Vertu ekki hrygg“, sagði
.Tose. „Þeir munu ekki setja
CJjibi 'íf.eJina.n CaAoJLíe.h.o.,
manninn þinn í fangelsi og ekki
heldur láta fara fram nauðung-
arupphoð. Eg skal borga skuld-
ir hans og kosta legu hans. Og
ef hann deyr, þá skal eg sjá um
að hann fái sómasamlega út-
för.“
Alt þetta gerði hann eins og
hann hafði lofað. En þegar
maðurinn var dáinn og hann
hafði borgað útfararkostnaðinn,
þá stóð lian algjörlega eignalaus
uppi. Hann hafði eytt öllum
föðurarfi sínum í þetta góð-
verk.
„Hvað á eg nú að gera?“
spurði hann sjálfan sig. „Eg á
ekki einu sinni peninga fyrir
einni máltið. Jæja, eg fer til
hirðarinnar og sæki um þjóns-
stöðu.“
Þetta gerði hann og var tek-
inn í þjónalið konungs. Fram-
koma hans var svo prúð og fög-
ur, að konungurinn fékk sér-
stakt dálæti á honum og leið
ekki á löngu uns hann hóf hann
til vegs og virðinga.
Meðan þetta gerðist var hinn
ódrengilegi bróðir lians orðinn
fátækur og skrifaði hann nú
Jose og bað hann ásjár. Vegna
þess hve Jose var drenglyndur
og góður maður , þá reyndi
hann að hjálpa bróður sinum.
Hann fór til konungs og bað
hann um atvinnu handa honum
og varð konungur við þeirrí bón
hans.
Svo kom bróðir hans. En í
staðinn fyrir að vera Jose þakk-
látur fyrir hjálpina, þá fyltist
hann öfund, þegar hann sá hve
konungurinn hafði mikið dálæti
á Jose. Hann hugsaði sér nú að
rægja Jose við konung og með
það fyrir augum kynti hann sér
hvað rætt var við hirðina, ef
vera kynni, að hann heyrði eitt-
Iivað, se‘m hann gæti notað
gagnvart bróður sínum. Hann
komst að því, að konungurinn
var mjög ástfanginn af undur-
fallegri prinsessu, sem hét
Bella-Flor, en þar sem konung-
urinn var bæði gamall og ljót-
ur, þá neitaði hún bónorði hans
og faldi sig í fjarlægu héraði,
þar sem ómögulegt var að kom-
ast að, og þar að auki vissi eng-
inn hvar það var.
Hann fór nú til konungs og
sagði honum að Jose vissi hvar
prinsessan væri og að hann
hefði þar að auki bréfaskifti
við liana. Konungurinn varð
æfareiður og lét senda eftir
.Tose og skipaði honum að
hverfa þegar á burt og færa sér
prinsessuna Bella-FIor, en ef
hann kæmi án liennar, þá yrði
hann hengdur.
Vesalings Jose varð mjög
hryggur, þegar hann heyrði
þettá. En hér var ekkert und-
anfæri. Ilann fór þvi út í liesl-
húsið til þess að ná sér i hest
og leggja af stað í þessa hættu-
legu ferð, þó liann hefði ekki
hugmynd um, livert hann ætti
að fara til þess að finna Bella-
Flor. Um leið og hann fór af
stað, mætti hann hvítum liesti,
gömlum og horuðum, sem
sagði:
„Talctu mig og vertu hug-
hraustur.“
.Tose varð mjög undrandi yf-
ir því, að hesturinn skyldi á-
varpa hann. Nú, en hvað um
það, hann söðlaði hann og hélt
svo áfram og tók með sér þrjá
brauðhleyfa, sem hesturinn
hafði sagt honum að sækja.
Þegar þeir höfðu íerðast lengi,
lengi, komu þeir að maura-