Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 12

VlSIR
(5
einstakar gullnar skemtisnekkjur frá Tiberias. Sigling á vatninu
var þó engan vcgin hættulaus. Hamslausir fellibyljir bárust yfir
vatnið frá hinu þrönga fjalllendi, og umhverfðu því á augnabliki.
Þá ríkti angist í htlu fiskiþorpunum við vatnið, sem lágu með
litlu millibili alt umhverfis vatnið, þar sem fjöllin höfðu skilið
eftir dálítið landsvæði til bygginga og beitar búpeningsins.
Valerius inli eftir höfuðsmanninum, og var honum vísað á eilt
af stórhýsum bæjarins. Hann steig af balci og um leið og hann
barði að dyrum var Iiliðið opnað af hliðverðinum. Kallað var á
þræla og önnuðust þeir hestana og fylgdarlið hans, en dyra-
vörðurinn fylgdi Valeriusi í gegnum hliðið og opnaðist þá víður
skrautgarður, og í lionum miðjum var gosbrunnur. Höfuðsmað-
urinn gekk í móti Valeriusi og heilsaði honum hjartanlega, en síst
af öllu hafði hann búist við að hitta striðsfélaga sinn hér úti á
hjara veraldar. Strax var Valeriusi fylgt til gestaherbergis, her-
klæðin dregin af honum, hann þveginn og smurður með olíu.
Þvínæst Idæddist hann rómverskum kirtli, léttum og þægilegum
og að því loknu lögðust þeir vinimir á eitt hægindi, sem þremur
var ætlað, og stóð við hálf hringmyndað borð. Þeir lágu á vinstri
olnboga, en seildust með hægri hendi eftir matnum, sem borinn
var á borð af þrælunum. Aðallega var framreitt, — eins og al-
staðar í Palestinu, — hveitibrauð, en með þvi var neytt nokkurra
smáfiska, þá alskyns ávexti, olífur og fíkjur og rikulega var
vinið fram borið. Hið fjörgandi vín frá Hebronsdal i Judeu,
blandað með vatni, endurnærði og liresti ferðamanninn til fulln-
uslu, enda fullyrti höfuðsmaðurinn það, að tveir væru lil vökvar,
sem endurnærðu likamann: að utan olían en hið innra vinið.
Er höfuðsmaðurinn liafði int af hendi risnuskyldu sína, skýrði
Valerius honum aftur á móti frá því livernig á ferðum bans stæði.
Er hann gat þess að hann hefði í hyggju að fara fná Kapernaum
til Cesarea þar sem landsstjórinn hafði aðsetur, skaut höfuðsmað-
urinn því inn, að landsstjórinn færi ávalt um þetta leyti árs til
Jerusalem, og héldi þar kyrru fyrir meðan hátíð Gyðinganna, -—
páskarnir — stæðu yfir. Skýrði hann frá því, að Gyðingar frá
allri Palestinu söfnuðust þar saman um ])etta leyti, en auk þess
kæmi þangað fjöldi Gyðinga frá öllu Rómaveldi, þannig að bær-
inn fyltist af fólki eins og maurabú. Ibúar bæjarins væru
um 100.000, en á páskunum brefaldaðist sá fjöldi, en eins og
ástandið væri í landinu, þyrfti þá óhjákvæmilega að fjölga setu-
liðinu þar meðan á hátíðinni stæði. Þar væru nú um 600 manna
liðssveit og auk þess sveit í-iddaraliðs, en á páskunum færi Pila-
tus þangað sjálfur til þess að hafa hemil á óróaseggjunum.
„Ef þú vilt hitta landstjórann verður þú sjálfur að fara ])ang-
að. Þangað á eg raunar sjálfur erindi og skal eg því slást í för
með þér, og skýra þér frá ástandinu á leiðinni,“ ságði liann að
lokum.
Morguninn næsta sýndi höfuðsmaðurinn gesti sinum hibýli
sín. Húsið var bygt á sama hátt og flest stórhýsi i Palestinu, i fer-
hyrning. t bakálmunni voru vistarverur kvennanna, og ])ar var
einnig eldhúsið og í þvi var brauð bakað daglega. Hveitimjölið i
brauðin var malað í handkvöiTi, en hún var búin til úr stórurn
,steíní mfð toolw i. m i þeirri holit lélc únnftr eteínn minút, sem
muldi lcornið. í hliðarálmunum var birgðageymslan og bústaður
þrælanna. Á þessum tíma var aðbúð þeirra mjög ill í öllu Róma-
veldi, en vegna hinna mannúðlegu ákvæða Moselögmálsins, var
iiún miklum mun betri meðal Gyðinganna. í framhlið byggingar-
innar, þar sem hliðið var að götunni, lágu gestahei-bergin og inn-
göngusalur, en frá honum lágu dyr inn í garðinn, en við hlið þeirra
aðrar dyr, þar sem gengið var upp í sal einn, sem lá á allri efstu
liæðinni. Þar koin fjölskyldan saman við hátíðleg tækifæri. Ljósið
féll inn á múrsteinsgólfið gegnum op á múrvegg þeim, semsneriað
garðinum, en gler var aðeins notað meðal auðkýfinganna. Or þess-
um sal lágu tröppur upp á þakið, en umliverfis það var girðing, og
var þar mjög þægilegur dvalarstaður iþessubeitaloftslagi, nemaað
eins meðan rigningartiminn stóð yfir. Einkum var þetta þægilegt
á eflirmiðdögum, þegar sólin var tekin að lækka á himni, og auk
þess var þarna hið dásamlegasta útsýni yfir Genesaretvatnið og
bæinn með hinum þröngu götum. Hús fátæklinganna voru oftast
ein hæð, og var kvikfénaðurinn í öðrum endanum, en fjölskyldan
bjó í hinum, og var þangað aðeins upp að ganga eina eða tvær
tröppur úr fjárliúsinu. Fátt var þar um hægindi, en gólfið var
notað, sem rúm, slóll og' matborð. Ljósið féll inn um
dyrnar, og þar var enginn olíulampi í miðju lofli, sem brann stöð-
ugt, enda var það eilt og bið sama að segja um einhvern, „að
hann svæfi í myrkri“ og það að segja að hann væri fátækur.
Rétl lijá húsi höfuðsmannsins sá Valerius nokkuð stóra bygg-
ingu einálma, og er hann spurði, svaraði höfuðsmaðurinn þvi, að
þetta væri bænliúsið (Synagog). Valerius vissi vel bvað það var,
því að í öllum bæjum Rómaveldis voru Gyðingar, og þar sem
þeii' voru nægilega margir, bygðu þeir samkomuhús eða bænaliús,
þar sem þeir hittust og héldu hvíldardaginn heilagan hvern laug-
ardag. Það, sem vakti hinsvegar undrun Valeriusar, var að heyra,
að liöfuðsmaðurinn hafði sjálfur annast hyggingu þessa — bygg-
ingu samkoniuhúss Gyðinganna, -— enda þótt hann væri Róm-
verji. Nii fékk hann einnig það að heyra að höfuðsmaðurinn
hefði sjálfur hallasl að Gyðingatrú, og lifði eftir hennar boðorð-
um, — að minsta kosti þeim merkustu. Valerius liafði einnig frétl
])að, að þeir voru nokkrir, sem hefðu gengið Gyðingatrú á hönd,
og hefðu verið umskornir. Skuldbundu þeir sig til að fylgja í öllu
boðorðum Gyðinga og siðavenjum. Þessa menn viðurkendu Gyð-
ingar þó ekki fyllilega, og því síður hina, sem voru allnokkrir,
sem kallaðir voru guðhræddir menn, og sem ekki létu umskera
sig, en fylgdu þó siðum Gyðinga um hvíldardag og matarhæfi,
og neyttu því hvorki svínakjöts né blóðs. Undrandi hlýddi Valer-
ius á frásögn höfuðsmannsins um trú sina á guð Gyðinganna,
sem þeir máttu ekki búa til myndir af, og nafn lians — Jahve —
ekki nefna.
Og þótt höfuðsmaðurinn heiðraði guð þeirra, héldi boðorðin,
gæfi ölmusur og hefði meira að segja bygt bænhús, sem hann
sótti að staðaldri hvern hvíldardag og aðrar vilculegar samkomur
á miánudögum og fimtudögum, forðuðust Gyðingarnir liann með
því að liann var ekki umskorinn, en mörgum þeirra var þó vel
til hans. Enginn Gyðingur kom í hús hans, og þeir, sem voru
kreddufastastir vildu ekkert liafa saman við hann að sælda utan
húss. ; ' ■ , y
Alt þetta var nægt umræðuefni, er þeir riðu morguninn eftir
út úr bænum og lögðu suður á leið. Meðan hestarnir tifuðu eftir
mjóum troðningum, sem lágu upp i fjalllendið, reyndi höfuðs-
yi8 Damasltushliðið i ilerúsalero. Það er. gkrautlegasta hhð horgarinnar.