Tónlistin - 01.12.1945, Blaðsíða 11

TÓNLISTIN
41
VIÐTAL vú tférynjóifi or^aniita f^oríáliion
Brynjólfur Þorláksson er einn
þeirra íslenzkra tónlistarmanna,
sem dyggilega liafa varðað veginn
til nútíðarinnar. Sem harmóníum-
leikari mun enginn hafa tekið hon-
um fram, er hann var á hezta skeiði,
og söngstjórn hans var mjög róm-
uð. Sem forgöngumaður í kirkju-
söng reyndist hann hinn einlægasti
umbótamaður, sem bar hag söng-
fólksins stöðugt fyrir hrjósti, og út-
gáfa hans á „Organtónum“ og fleiri
nótnabókum hefir orðið þjóðinni
lijartfólgin og smekkbætandi, enda
j)ótt nútímakröfur myndu ekki alls-
kostar geta sætt sig við óbreytta ])á
stefnu, sem þar er rikjandi. En sem
fvrsta undirstöðunæring var ])essi
lagaskerfur Brynjólfs hollur og að-
gengilegur. — Vegna þess, hve starf
Brynjólfs er nú orðið fjölært og
merkilegt að yfirsýn og innihaldi,
hefir tímaritið snúið sér til hans og
beðið hann að segja í helztu drög-
um frá viðburðariku æviskeiði sínu,
og fer samtalið hér á eftir.
an mann, og ríkisborgarafélagið
leitar stöðugt áframhaldandi
stjórnmálalegs þroska. Að sínu
levti er lika tónlistin hið sama sem
tónlistaruppeldi. Tónlistaruppeklið
verður hin lifandi tilvera tónlistar-
innar meðal þjóðarinnar; vitanleea
ekki upneldi i þröngum lexiuskiln-
infji, heldur sem breið hrevfing, er
allsstaðar sesir til sin, hreyfinff. sem
felur i sér þroskandi kraft, hreyf-
Ifvenær og livar ert þú fæddur,
og nær fékkst þú fyrstu tilsögn þína
í tónmennt?
Fæddur er ég 22. maí 1867 í Nýja-
bæ á Seltjarnarnesi. Faðir minn var
söngelskur maður, æfði söngflokk
á Seltjarnarnesi og lék á langspil.
Eitt sinn í kring um árið 1874 tók
liann mig með sér til messu í Dóm-
kirkjunni. Var ég þá svo heppinn
að fá að sjá Pétur Guðjohnsen. Varð
mér mjög starsýnt á manninn,
fannst hann mjög virðulegur og eft-
irtektarverður, enda er mynd hans
ein af allra skýrustu hernskuminn-
ingum mínum. Man ég vel eftir þvi,
að hann stóð upp frá orgelinu og
snéri sér að prestinum til þess að
svara honum liljóðfærislaust. í
þessari sömu ferð sá ég stofuorgel
í fyrsta sinni á ævi minni. Var það
harmóníum, sem Benedikt Ásgrims-
son gullsmiður átti, og er það enn
til og mun bráðlega komast í vörzlu
Þjóðminjasafnsins sem sögulegur
gri])ur.
ing, sem i skólum og i heimahús-
um, i smáum hópum og i opinberu
lifi gefur öllum greinum tónlistar-
innar meðal allra stétta þjóðfélags-
ins hinn raunrétta veruleikablæ,
endurspeglaðan i gefandi og þiggj-
andi vixlverkunum kvnslóðanna.
f þesskonar tónlistaruppeldi er að
finna andlegt gildi og alla þá á-
hvrgð, sem hvilir á tónlistinni i við-
reisn menningarinnar.