Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 13

upp vefjarhettina, voru þeir orðnir
stórkostlega breyttir í útliti.
„Mér finnst það nokkuð stíft“,
segir Bill og skælir munninn.
„Það er von“, segir timburmað-
ur, „og ef þú ksamir ekki með að-
finnslur, væri þetta alls ekki þú,
Bill“.
„Og munið nú að hlifa honum
ekki“, segir Jói, „þið eruð tveir,
og ef þið gerið skyldu ykkar, ætti
stýrimaður að hafa það náðugt í
bælinu þessa ferð“.
„Látið þið stýrimanninn byrja“,
segir Ted Hill, , hann gerir það
áreiðanfega, ef þið flækist fyrir
honum. Það vildi ég óska að ég
gæti séð framan í hann, þegar þið
byrjið að handfjatla hann“.
Þeir fóru í land þegar dimmt var
orðið, og allir óskuðu þeim bezta
gengis, en við settumst niður og
brutum heilann um það, hvemig
stýrimanni myndi reiða af. Hann
<fór í land, svo mikið var víst, því
Ted Hill sá hann fara, og veitti
því athygli, sér til mikillar ánægju,
að hann var i sparifötunum.
Klukkan hefur verið orðin nærri
því ellefu; ég sat á borðstokk létti-
bátsins ásamt Smith, þegar við
heyrðum bát nálgast. Það var
stýrimaður að koma um borð.
Hann var hattlaus, hálsbindið
bundið fyrir annað eyrað og skyrt-
an í henglum. Annar og þriðji
stýrimaður komu hlaupandi til að
vita, hvað komið hefði fyrir, og
meðan hann skýrði þeim frá því,
kom skipstjóri upp.
„Þú ætlar þó ekki að halda því
fram, að hindúa — meinleysis-
rolumennin hafi lamið þig svona
sundur og sa‘man?“ segir skipstjóri
undrandi.
„Hindúar, ha?“ þrumaði stýri-
maður. „Ekki aldeilis skipstjóri.
Það réðust á mig fimm þýzkir sjó-
arar, og ég sló þá alla niður“.
„Gleður mig að heyra það“, seg-
ir skipstjóri, og annar og þriðji
stýrimaður klappa þeim fyrsta á
öxlina, rétt eins og hundi, sem
maður þekkir ekki.
„Þetta voru stórir d<jlgar“, segir
hann, „og þeir voru engin lömb að
leika sér við. Lítið á augað!“
Annar stýrimaður kveikti á eld-
spýtu og 'leit á augað, og það var
óneitanlega fagurt.
„Ég vona að þú hafir kært þetta
á lögreglustöðinni“, segir skip-
stjóri.
„Nei“, segir stýrimaður reigings-
lega, „ég þarf ekki lögreglu til að
líta eftir mér. Fimm er há tala,
en ég hreinsaði mig af þeim, og ég
hugsa að þeir ybbist ekki við
brezka stýrimenn fyrst um sinn“.
„Þú ættir að koma niður“, seg-
ir annar stýrimaður og leiðir hann
burt.
Stýrimaður haltraði af stað, og
þegar hættan var liðin hjá, fórum
við að stinga saman nefjum og
reyna að skýra það, hvernig Bill
HEIMILISRITIÐ
11