Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 11

Glettin sjó-
mannasaga
eftir
W. JV. Jacobs UNDIR FÖLSKU FliGGI
„AUÐVTTAÐ er níðst töluvert
á mönnum til sjós annað slagið“,
sagði næturvörðurinn hugsandi.
„Hásetarnir 'kalla það áníðslu og
yfirmennimir kalla það aga, en það
er allt sama tóbakið. Reyndar er
þetta ekki svo ósanngjarnt í raun
og veru, því það bitnar á skipverj-
um koll af kolli, og næstum hver
maður um borð hefur einhvern til
að níðast á, ef til vill að undan-
teknum skipsdi’engnum, hann
verður verst úti, nema hann geti
náð i skipsköttinn einslega af og
til“.
„Ég held annars, að sjómenn
taki ek'ki svo ýkja nærri sér, þó
dálítið sé níðst á þeim; ég hef ekki
heyrt þess getið ennþá, að neinn
hafi dáið aif því, og það er aðal-
atriðið, þegar alls er gætt. Fyrstu
stýrimenn eru oft verri en skips-
stjórarnir. í fyrsta lagi er þeim það
ljóst, að þeir eru ekki skipstjórar,
og það eitt er nóg til að gera þá
skapstirða, einkum ef þeir hafa átt
skírteini sín í allmörg ár, og ekki
fengið skipstjórastöðu.
Ég minnist þess að fyrir nokkr-
um árum lá ég eitt sinn í Kalkútta
á „Pívitt“ gamla, prýðisfínu bark-
skipi, og við höfðum þá fyrsta
stýrimann, sem var til skammar
stétt sinni. Það var afleitur maður
og uppstökkur, níddist á hásetun-
um og kallaði þá allskonar ónöfn-
um, sem þeir vissu ekki einu sinni
hvað þýddu, og fundust ekki í
orðabókum.
Það var einn maðuí- um borð,
er Bill Causins hét, sem hann tók
einkum fyrir. Bill var svo ógæfu-
samur að vera rauðhærður, og það
var reglulega skammarlegt, hvern-
ig stýrimaður smánaði hann með
því sí og æ. Sem betur fór, var
skipstjóri prúðasti maður, svo
stýrimaður var ekki eins afleitur
þegar hann var viðstaddur.
Við sitjum eitt sinn niðri í há-
setaklefa og drekkum síðdegisteið,
þegar Bill kemur niður, og við sjá-
um strax, að nú hefur hann orðið
laglega fyrir barðinu á stýrimanni.
Iíann situr þögull um stund, auð-
sjáanlega allreiður og segir síðan:
„Það verður ékki langt þangað
til ég gef honum á hann, sannið
þið til“.
„Vertu ekki með þessa vitleysu,
HEIMILISRITIÐ
9