Heimilisritið - 01.06.1946, Blaðsíða 36

NOTT I EYÐIHUSI
Hann var ekki myrkfælinn. Hann var ekki
hræddur við neitt í þessum heimi nema lög-
regluna.
Smásaga eftir RICHARD HUGHES.
KVÖLD ÞAÐ, sem ég hef í
huga, hafði ég farið fram hjá að
minnsta kosti 20 hlöðum og kofa-
ræksnum, án þess að finna nokkurt
skýli, sem mér líkaði fyrir nætur-
stað. Vegirnir í Worcestershire eru
að jafriaði aurugir og illir yfirferð-
ar og það var nálega orðið dimmt
a.f nótit, er ég að lofcum fann eyði-
hús, sem stóð í vanhirtum garði,
talsvert frá götunni. Mikil rigning
ha'fði verið allan daginn og það
draup ennþá af kræklóttum trjá-
greinunum eftir úrfellið.
En þak hússins, virtist mér heil-
legt, og mér fannst því sennilegt,
að innanhúss myndi vera sæmilega
þurrt, að minnsta kosti eins þurrt
og nokkur annar staður, sem ég
gat átt kost á þessa stundina.
Ég tók ákvörðun mína. Fyrst
litaðist ég vel um, upp og niður
eftir götuslóðanum, síðan þreif ég
til rofjárns, sem ég bar á mér inn-
anklæða og sprengdi upp hurðar-
ræksnið, sem aðeins var læst með
hespu og hengilás fyrir. Er inn kom
var niðdimmt og loftið þrungið
sagga. Ég kveikti á eldspýtu. Við
flöktandi logann af henni sá ég inn
í dimman gang beint á móti mér,
en í því sloknaði á eld'spýtunni.
Ég lokaði útidyrunum vandlega,
þótt ég ætti varla von á nokkrum
ferðalöngum þarna, svo seint á
jafnvondum og fáförnum vegi. Svo
kveikti ég á annarri eldspýtu og
klöngraðist eftir ganginum inn í
litla herbergiskytru í hinum enda
hússins. Loftið þar inni var lítið
eitt betra. Þarna fann ég lítinn
sótugan arin. Ég áleit, að of dimmt
væri úti, til þess að nokkur gæti
séð reyk frá húsinu og reif því
með hnífi mínum fjöl úr þiljunum
og kveikti upp eld. Eftir skamma
stund var mér farið að hitna og
jafnframit reyndi ég að nota hitann
frá eldinum, til að þurrka mestu
vætuna úr utanyfirfötum mínum.
34
HEIMILISRITIÐ