Heimilisritið - 01.06.1946, Blaðsíða 47

„Hvað í ósköpunum er á ferð-
inni? Ég kom út í Copleyshús
fyrir hálftíma og varð blátt á-
fram handtekinn af lögreglunni
-og fluttur inn í borðstofu með
þjónustufólkinu í báðum húsun-
um. Þar varð maður svo að
hírast steinþegandi með tvo lög-
regluþjóna yfir sér“.
Þetta var auðvitað Gally sem
lét dæluna ganga. „Svo kom
einn og fór að rekjaúrmérgam-
imar og ég varð nauðugur vilj-
ugur að segja honum hver ég
væri, hvaðan ég kæmi, hvað ég
væri að gera hjngað og ég veit
ekki hvað meira — án þess að
hann vildi fræða mig á nokkru.
Hvað er að? Hvemig stendur á
þessu lögreglufargani héma
og - ?“
Hann þagnaði skyndilega eins
hönd hefði verið lögð fyrir
munn hans.
„Ivan Godden hefur verið
myrtur“, sagði Blakie rólega og
kuldalega. „Haltu þér saman“.
„Myrtur? Guð sé oss næstur!
Hver gerði það?“
„Enginn veit. Farðu inn í her-
bergið. Ég kem strax“.
Hann ýtti Gally inn og lokaði
hurðinni. Gally var í kjólfötum,
frekknóttur, með útstandandi
eym og illagreitt hár, eins og
hann hefði farið með finguma í
gegnum það, og augu hans vom
dökk og hvikandi. Það var auð-
séð, að hann hafði drukkið einu
glasi um of, þrátt fyrir allt..
Hann sagði hátt en nokkuð loð-
mæltur: „Hver ósköpin ganga á
Marcia?“í sama bili kom Davies
yfirlögregluþjónn inn og sagði:
„Við þurfum að reyna að
glöggva okkur á því, hvenær
morðið var framið. Gjörið svo
vel og skýrið mér greinilega frá
því sem gerðist. Ég ætla að
biðja ykkur um að halda ykkur
við efnið og þá ekki síður við
sannleikann. Ósannindi leiða
ekki til annars en óþarfa um-
stangs og leiðinda fyrir okkur.
Viljið þér byrja, Beatrice Godd-
en?“
Davies hélt á pappírsblokk og
blýanti. Gally horfði á hann og
sagði gremjulega: „Þéreruðað“.
Svo hlammaði hann sér á stól.
Og Marcia gat ekki gleymt
bréfinu. Hún varð að fara inn
í bókastofuna og ná í það. Bönd-
in voru þegar farin að berast að
Rob. Bréfið myndi ríða bagga-
muninn.
Beatrice hélt áfram að fmgra
við kjólfellingamar á hnjám sér
og sagði hógværlega: „Ég fór út
þegar klukkan var eithvað tutt-
ugu mínútur yfir sjö. Þegar ég
kom niður stigann vom dymar
að bókastofunni lokaðar og ég
heyrði ekkert hljóð innan frá.
Ég fór út um forstofudymar og
rakleiðis í Copleyshúsið“.
HEIMILISRITIÐ
45-