Heimilisritið - 01.06.1946, Síða 15

orðbragð, vægast sagt.
„Hvað er að, Bill“, segir Jói, og
rís geispandi upp við dogg.
„Húðin er svo aum, að ég 'þoli
varla að koma við hana“, segir
Bill, um leið og hann beygir sig
niður og skolar framan úr sér. „Er
það farið?“
„Farið?“ segir Jói, „nei, ég held
nú ekki. Hvers vegna notarðu efcki
sápu?“
„Sápu!“ svararBill æfur, „ég hef
notað meiri sápu núna en ég er
vanur að nota á sex mánuðum“.
„Þetta dugar ekki“, segir Jói,
„þvoðu þér rækilega“.
Bill lagði sápuna mjög varlega
frá sér, gekk til hans og útlistaði
ýtarlega þær hörmungar, sem hann
skyldi fá að reyna, þegar hann
væri búinn að ná sér aftur. Svo
skreiddist Bob fram úr, og reyndi
að þvo sitt andlit. Þeir Bill héldu
áifram að þvo sér lengi vel, og
öðru hverju fóru þeir fram í birt-
una og reyndu að telja hvorum
öðrum trú um, að þeir væru að
lýsast, þangað til þeir voru orðnir
úrkula vonar. Þá loks sparkar Bill
fötunni um koll og æðir aftur og
fram um gólfið eins og óður mað-
ur.
„Timburmaðurinn lét þetta á
ykkur“, segir einhver, „látið þið
hann taka það af ykkur aftur“.
Okkur gekk ótrúlega illa að
vekja timburmanninn. Hann var
raunar alls ekki vaknaður, þegar
HEIMILISRITIÐ
við drógum hann fram úr kojunni,
settum hann andspænis þessum
svörtu aumingjum og sögðum hon-
um að gera þá hvíta aftur.
„Ég held það sé ekkert til, sem
nær því af“, segir hann. „Því
gleymdi ég alveg“.
„Meinarðu það?“ grenjar BiH.
„Verðum við að svartir, það sem
eftir er ævinnar?“
„Alls ekkki“, segir timburmaður
móðgaður. „Það fer af með tíman-
um; sérstaklega ef þið rakið ykkur
daglega, liugsa ég“.
„Ég ætla að ná í rakhnífinn
minn“, segir Bill ógnandi. „Láttu
hann ekki sleppa, Bob. Ég ætla
að skera af honum höfuðið“.
Hann fór og náði í rakhnífinn,
en við stukkum vitanlega fram úr
gengum á milli. Svo fórum við að
reyna allt mögulegt, smjör og
femisolíu, en allt kom fyrir ekki.
„Þetta er allt til einskis“, segir
timburmaður, „þetta er sú hald-
bezta svierta, sem ég þekki“.
„Verði þér að góðu“, segir Bill,
og röddin skelfur, „þú litaðir okk-
ur svo við gætum barið stýrimann-
inn. Það, sem við fáum fyrir, færð
þú líka“.
„Ég býst varla við að terpentína
gagni nokkuð“, segir timburmaður
og stendur á fætur, „en við getum
reynt“.
Hann fór og sótti könnu, hellti
í klút og sagði Rill að nudda and-
litið. Bi'll bregður klútnum framan
13