Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 30

Joey, sá hann manninn, er sat
skammt frá henni, líta aðdáunar-
augum til hennar. Hann var mið-
aldra maður, snyrtilega til fara —
fremur feitlaginn — og var drukk-
inn; andlitið var rautt og þrútið.
Stúlkan, sem var með honum, var
lítil og ljóshærð og hélt í handlegg
hans, togaði í ermina, til að fá
hann til að horfa til sín.
Dick settist niður. „Við þurfum
að bíða“, sagði hann við Joey.
Hún kinkaði aðeins kolli, og
horfði í gaupnir sér. Hún var, hugs-
aði hann, ósfcöp róleg yfir þessu,
eins og henni fyndist ekfcert vera
um að vera og vissi ekki, hvað
væri að gerast í kring u;m hana.
Hann sjálfur var farinn að finna til
emkennilegs flökurleika.
Nú fór ljóshærða stúlkan að tala,
svoiítið æst, röddin há og titrandi:
„Fred —“ Hún neyddi drufckna
manninn til að snúa að sér. „Ég
bið ekfci um neitt annað. Við skui-
um reyna að fresta sfcilnaðinum og
sjá hvernig fer. Gerðu það, ástin
mín — bíðum svolítið“.
Maðurinn reyndi að slíta sig
lausan. Honum var auðsjáanlega
sama, hver heyrði til hans. „Biða
eftir hverju? Þú hefur fengið tæki-
færi! Og þú gekkst að þessu ef það
heppnaðist ekki“.
Dick starði, óþægilega snortinn,
og fór hjá sér þeirra vegna. Hann
gat ékki haft augun af þeim. Hann
var ekki eins og þessi maður, ékk-
28
ert líkur honum, vonaði hann, en
það sem hann sagði hljómaði kunn-
uglega.
„Ég veit það“, sagði stúlkan.
„Ég gekk að þessu frá byrjun,
Fred, ég veit“. Andlitið, sem sneri
að honum, var biðjandi. „En allt
er nú svo breytt. Við vitum ekk-
ert, hvað framtíðin felur í s'kauti
sér. Allir þurfa að hafa —“ henni
svelgdist á og lauk svo setningunni:
„einhvern hjá sér. Elsku, viltu —“
En maðurinn sleit sig lausan og
sat með samanklemmdar varir,
sagði efckert. Svo fól hún andlitið í
höndum sér.
Blóðið streymdi Dick til höfuðs.
Hann starði á bak mannsins, hann
kreppti hnefana, og vissi ekki hvað
það var, sem reitti hann svo til
reiði fyrir hönd stúlkunnar. Hann
leit á hana. Hún var falleg, ung
stúlka, og allt sem hún bað um,
var, eitt tækifæri!
Hann leit á gólfið. Niðurtroðnir
sígarettustubbar, flestir rauðlitaðir
af varalit, lágu í rykinu á gólfinu
og undir stólunum — síðustu
taugastyrkjandi reykir stúlknanna,
sem höfðu setið hér og beðið....
Örvæntingarfu'llar eins og þessi?
Hræddar, þar sem þær biðu eftir
því, sem þær ekki vildu? Allt í einu
varð honum ljóst, hvað svo oft
lilaut að hafa gerzt í þessu her-
bergi. Einkennileg andstyggðartil-
finning fór um hann allan. Eitt var
það, sem hann og Joey höfðu aldrei
HEIMILISRITIÐ