Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 37

Síðar, eftir að ég hafði fyllt arin-
inn með eins miklu af viði og í
hann komst, og sett stígvélin mín
eins nærri honum og þorandi var,
til að þau gætu náð að þorna sem
beZt, lagði ég mig endilangan á
gólfið og fór að sofa.
Eg get eíkki hafa verið búinn að
sofa mjög lengi, því að er ég vakn-
aði skyndilega aftur, iogaði enn vel
í arninum. Það er ekki auðvelt að
soifa lengi á nöktum gólffjölum,
því að vöðvarnir vilja dofna upp
og hver minnsta hræring eða þrus'k
vekur mann. Ég sneri mér á hina
hliðina og ætlaði að fara að sofa
aftur, þegar ég hrökk í kuðung við
greinilegt skóhljóð, er heyrðist frá
ganginum inn að herbergiskytr-
unni. Ég vissi að það voru hlerar
fyrir glugganum og aðeins einar
dyr út úr herberginu. Eklki var þar
neinn skápur til að geta falið sig
i. Ég sá, mér til litillar huggunar,
að ekki væri um annað að gera
en að setjast upp og horfast í augu
við komumann, hver sem hann
væri. Afleiðingin myndi þó senni-
lega verða sú, að farið yrði með
mig tafarlaust í fangelsið í Wor-
cester, sem ég hafði yfirgefið fyrir
nálega tveim sólarhringum, og
hafði af mörgum ástæðum litla
löngun til að heimsækja aftur.
Aðkomumaður virtist ekki flýta
sér neitt sérstaklega mikið, en gekk
hægum dkrefum inn eftir gangin-
um. Er inn kom virtist hann ekki
veita mér neina athygli, þar sem
ég lá samankipraður í einu horn-
inu. í stað þess gekk hann rakleiðis
að eldstónni og fór að verma sér
á höndunum við eldinn. Ilann var
rennvotur, miklu votari en ég gat
eiginlega ímyndað mér að unnt
væri að verða, ja'fnvel í öllu því
regni, sem verið hafði um kvöldið.
Föt hans voru gömul og slitin.
Vatnið streymdi úr klæðum hans
niður á góLfið, og úr ógreiddu hári
hans, sem hélðk niður í augu, lak
vatnið án afláts niður i glæðurnar.
Mér varð þegar ljóst, að þessi
náungi myndi ekki vera neitt í
ætt við hina betri borgara, heldur
myndi hann vera hreinn flæking-
ur, eins og ég sjálfúr: einn af þeim,
sem eiga heimkynni sitit á þjóð-
vegunum. Ég áræddi því að kasta
á hann kveðju, og innan stundar
vorum við byrjaðir að rabba sam-
an. Hann kvartaði án afláts yfir
kuldanum og bleytunni og grúfði
sig yfir eimyrjuna með nötrandi
tönnum, fölur í framan eins og lið-
ið lík.
„Já“, sagði ég, „svona veður er
ekki allskostar vel fallið til að
flalkka um á þjóðveginum. En ég
er hissa á því, hvers vegna þetta
hús virðist ekki vera meira notað
en útlit er fyrir. Það er þó ekki
svo afleitt af svona húsi að vera“.
Úti heyrðist vindurinn ýla í
dauðum, bliknuðum villijurtum og
skrælnuðum hveitiöxum.
35
HEIMILISRITIÐ