Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 45

gert Ivan að óyfirstíganlegum
múr á milli okkar.
„Það er víst tilgangslítið að
spyrja nánar um þetta, ef hann
hefur ekki átt neina óvini, þeir
nánustu eru sjaldan opinskáir í
þessum efnum. Svo virðist sem
ekkert hafi verið hreyft og engu
stolið. En það er hægt að athuga
það nánar síðar; athuga hvort
ekkert vantar — á skrifborðið—
og annars staðar“.
„Við geymum aldrei verðmæti
héma í húsinu“, sagði Beatrice.
„Héma var engu að stela nema
nokkrum silfurmunum“.
Hann fór í vasa sinn og hringl-
aði í smápeningum og lyklum.
Svo sagði hann við Davies yfir-
lögregluþjón: „Viltu ná í káp-
una“. Svipur hans bar vott um
að hann væri hér gengt vilja
sínum.
Ná í kápuna. Hvaða kápu?
Marcia fékk hjartslátt, þegar
Davies kom meðregnkápuRobs.
Hún var auðþekkt.
Rob tók snögglega eitt skref
áfram. Það kom skelfingar-
glampi í augu Veritys.
„Er þetta yðar regnkápa,
Copley?“ spurði Jacob Wait og
hélt áfram að hringla í vasa
sínrnn.
„Mér sýnist það. Má ég skoða
hana nánar?“
„Upphafsstafir yðar eru innan
á fóðrinu. Sýndu honum þá“.
„Já auðvitað er þetta mín
kápa“, sagði Rob fremur rólega.
„Af hverju hengduð þér hana
upp þama inni?“
„Ég gerði það alls ekki“.
„Ég gerði það“, flýtti Marcia
sér að segja. „Núna í dag. Ég
gleymdi að senda hana aftur“.
Jacob Wait þagði, en horfði
á hana hálflokuðum augum.
Marcia þóttist ekki taka eftir
merki Robs um að þegja, en
bætti við óðamála: „Ég fór yfir
í Copleyshúsið í morgun. Ámeð-
an fór að rigna, svo ég fekk káp-
una yfir mig hingað. Ég ætlaði
að senda með hana fljótlega“.
Það var eins og Jocob Wait
hefði ekki tekið eftir orðum
hennar. Hann sagði við Rob:
„Þér stóðuð við garðhliðið og
rædduð við frú Godden klukkan
um það bil tíu mínútur fyrir sjö.
Klukkan sjö sást karlmaður í
regnfrakka í garðinum, austan
við húsið; skammt frá glugga-
dyrunum. Stuttu síðar heyrðist
mannamál frá bókastofunni.An-
cill gekk þá fram hjá stofudyr-
unum, þær voru lokaðar, en
hann heyrði tvo karlmenn vera
að tala saman. Hann álítur að
þér hafi verið gesturinn, Robert
Copley“.
Rob.
Marciu fannst eins og köld
hönd væri lögð á hjarta hennar.
HEIMILISRITIÐ
43