Heimilisritið - 01.06.1946, Side 46

Og það var þá að hún mundi
eftir bréfinu.
Bréf Robs var undir dúknum
á litla borðinu í bókastofunni,
þar sem lögreglumennimir voru
að róta og rannsaka.
VI. KAPÍTULI.
Rob sjálfur var hinn rólegasti.
. Hann vissi ekki um þá hættu,
sem var bréfinu samfara. Ef
þeir fyndu bréfið myndu þeir
um leið fá sterkar líkur fyrir
því að Rob hefði framið morðið.
Það hlaut að vera einhver á-
stæða fynr morðinu og þetta
hræðilega bréf afhjúpaði ein-
mitt ástæðuna.
„Ég var ekki sá gestur“, sagði
Rob hreinskilnislega og ró-
lega. „Ég var á gangi fram hjá
hliðinu, þegar ég sá frú Godden
þar, og ég talaði augnablik við
hana.En ég kom ekki inn í garð-
inn á eftir og ég hvorki fór inn
í bókaherbergið né talaði orð við
Ivan Godden. Ef Ancill hefur
heyrt mannamál, þá hafa þar
verið einhverjir aðrir. Þar
að auki er regnkápan skraufþur.
Hún ætti að vera vot ef ég hefði
verið í henni í kvöld“.
„Þér fómð beint heim,eftir að
þér hittuð frú Godden — sem sé
um klukkan kortér fyrir sjö?“
„Nei“, sagði Rob áberandi
fljótmæltur. „Nei“, ég hélt á-
fram að ganga um stund og
hafði rétt tíma til að skipta um
föt þegar ég kom heim“.
Jacob Wait seig letilega af
borðröndinni, og án þess að
mæla orð frá vörum eða líta á
nokkum mann gekk hann út úr
herberginu.
Yfirlögregluþjónninn fylgdi
honum eftir og dymar lokuðust.
Þetta var óvænt og óviðfeldið.
Þau voru skilin eftir eins og mýs
undir fjalaketti.
Þau gátu búist við því, að
hann kæmi þá og þegar inn og
hefði komist að einhverri niður-
stöðu. En tíminn leið, án þess að
nokkur kæmi. Blakie kveikti
enn í sígarettu. Það var stein-
hljóð í herberginu. Beatrice
hætti að fingra við pilsfelling-
amar. Bob leit til Marciu, og
Verity sagði eins og í dvala:
„Þetta er þá morð!“
Marcia hugsaði sífellt um bréf
ið. Hún varð að gera eitthvað
undir eins, núna, áður en lög-
reglan fyndi það. Beatrice hafði
þagað; hafði ekki ákært Marciu.
Hvers vegna? En það sem fyrst
og fremst þurfti að gera var að
ná bréfinu, og lögreglan var
auðvitað í bókastofunni.
.Þau heyrðu umgang og
mannamál frammi. Blakie opn-
aði dyrnar og leit fram. „Nei,
sæll. Þú kominn!“ sagði Blakie.
„Við erum héma öll. Ætlarðu að
að heilsa upp á okkur?“
44
HEIMILISRITIÐ