Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 52

Hann bölsótast við fulltrúa sinn,
hefur ekki stundlegan frið fyrir
símanum og finnur ekki þau bréf,
sem hann þarf að nota. Það þarf
svo sem ekki að gangaað því grubl-
andi, hann er maður, sem á við
mikið að stríða.
Og svo Skyndilega — stendur
nýi einkaritarinn hans frammi fyr-
ir honum. i
Guð sé oss næstur, mikið var
hún hrífandi. Hún var eins og
skrautblóm í kuldalegri stofu.
„Eruð þér vanar?“
„Því miður, forstjóri, er ég
hrædd um, að ég sé ekki eins
flínk og hún Lára, sem var hérna
á undan mér“.
En hvað hún var hæversk og sæt,
alls ekki ein af þessum freku ný-
tízku drósum.
„Þér standið yður áreiðanlega
vel“, segir hann hlýlega.
„Bara að forstjórinn skammi mig
ekki, því að þá er mér svo hætt
við að fara að gráta“.
Páli finnst sem hann sé viljugur
og s’kyldugur til að halda verndar-
hendi yfir þessum litla guðs engli.
„Hvað heitið þér?“
„Núlla — Núlla Fransdóttir".
Var hægt að hugsa sér nokkuð
yndislegra nafn en einmitt Núlla?
Og svo slær klukkan tólf. Páll býð-
ur litla englinum til morgunverðar
í næsta veitingahúsi, en hún segist
þurfa að borða heima hjá mömmu.
„Hvað þykir yður bezt að fá?“
„Blóm“.
Páll átti við, hvað henni þætti
bezt að fá að borða, og varla fannst
henni bezt að borða blóm, en það
eru aðeins sætar stúlkur, sem eru
gefnar fyrir blóm.
„Hvaða skrítna merki er þetta,
sem þér gangið með í jakkakrag-
anum?“
„Það er fjögra blaða smári“.
„En hvað liann er fallegur“.
„Fjögra blaða smári er gæfu-
merki. Viljið þér eiga hann? Hann
er úr gulli“.
„Er það ekki alltof mikið?“
En hún þiggur hann og lofar að
borða með forstjóranum daginn
eftir.
Hún hefur gert góðverk — sent
sólargeisla inn í dapra og dimma
veröld hins önnum kafna kaup-
sýslumanns.
Hún getur farið með góðri sam-
vizku að borða, og það gerir hún
líka. Iíún hefur nefnilega mælt sér
mót við „smn“. Hann heitir Friðrik
og bíður hennar í litlu veitingahúsi.
Skiljanlega gat hún ekki sagt for-
stjóranum frá því, þá hefði hann
fengið alveg skakkt álit á henni.
Hún var upp með sér yfir því,
hvað henni hafði tekist vel strax
fyrsta morguninn.
Friðri'k var orðinn óþolinmóður
að bíða.
„Ég hefði ekki beðið eftir þér
mikið lengur“, segir hann.
„Nú?“
50
HEIMILISRITIÐ