Heimilisritið - 01.06.1946, Qupperneq 53

„Já, þá liefði ég pantað eitt öl-
glas í viðbót“.
Hún skýrði honum frá því, að
forstjórinn hefði boðið he<nni út að
borða á morgun.
„Og þú ætlar að fara?“ spurði
hann.
„Hefurðu aldrei heyrt talað um
skrifstofustúlkur, sem giftast for-
stjóranum?“
„Og það .varst þú sem varðst
hneyksluð í gær. Þú ætlaðir að
kaupa þér nýjan hatt og skammað-
ir mig fyrir, að ég hefði engan á-
huga á þessum hatt'kúf, en væri að
horfa á eftir stúlku, sem gekk fram
hjá“.
„Konur eru dálítið erfiðar, þegar
þær eru að kaupa hatta“.
„Þú ert alltaf erfið“.
„Við skulum þá hætta að vera
saman“.
„Meinarðu það?“
Það var heldur ekki um annað
að ræða fyrir þau.
Við getum auðvitað ekki ásak-
að þau fyrir neitt. Friðrik fellur
þetta ofurlítið þungt, en án þess
að það risti djúpt, því að það er
uppgerð. En hann er svo veraldar-
vanur, að hann veit, að konum fell-
ur það vel. Hann teku’r eftir
smáramerkinu og spyr, hvort hann
megi fá það sem minjagrip um
hana. Því miður er hún ekki með
neitt annað handa honum, og eit't-
hvað þarf hann helzt að fá á
skilnaðar s tu ndinni.
I
Að sjálfsögðu kemur NúJIu það
ekki til hugar, að þetta asnalega
merki verði eina gjöfin sem hún-
fái frá forstjóranum. Hví þá ekkl
að láta hann fá það?
Sýnilega er hann hálfklökkur, og
hún hafði aldrei ímyndað sér, að
hún gæti losnað við Friðrik á svona
auðveldan hátt, svo að hún gefur
honum inerkið í gleði sinni.
„Það er gæfumerki", segir hún.
Svo flýtir hún sér í burtu, því
að eðlilega þarf hún að gæta vinnu
sinnar.
Friðrik lítur á klukkuna. Hver
skollinn. Hann verður að taka bíl,
'til þess að verða ekki of seinn á
fund vinkonu sinnar.
Það er engin önnur en Rut.
Rut er í skelfing slarniu skapi,
Hún hefur allt á hornum sér, lík-
lega er það veðrinu að kenna.
En þau fara að hlaða í sig kexi og
marmelaði og drekka te með.
„Kemurðu ekki með nokkurn
skapaðan hlut handa mér?“
Það er ófyrirgefanlegt af Friðriki
að hafa ekkert með sér handa
henni.
Það er ekki verðgildið heldur
hugurinn sem fylgir gjöfinni.
A'ftur verður hann hryggur á
svip. En svo dettur honum ráð í
hug. Hann gefur henni smára-
merkið. „Það er gæfumerki", segir
hann og hún er óspör á þakklætið.
Páll kemur heim um kvöldið
léttur í skapi, hann hugsar um
HEIMILISRITIÐ
51