Heimilisritið - 01.04.1948, Qupperneq 7

Gaman væri að styíia sér
stundir við að koinás't að því.
Kvenmaðurinn vatt sér fram
úr og settist gegut mér. Jlún
hafði bersýnilega sofið, en virt-
ist ekki háfa verið sjóveik, enda
var þíið vai’la liægt í svona veðri.
Eg virti haúa fyrir mér.
Hún var breiðleit og brjósta-
mikil, augun vatnsblá og blíðleg,
viðkvænmi í svipnum, munnur-
inn stór og nautnalegur; mér
flaug strax í hug, að það mundi
vera gott að kyssa hana. Eg
held, að maðurinn hafi séð, hvað
ég hugsaði, hanii leit á mig enn
fjandsamlegtir heldur en fyrr.
Eg brosti á móti.
Síðan leit ég á kvenmanninn
og sá, að hún var elcki konan
hans, ekki systir, varla frænka,
líklega einhverskonar unnusta.
Og ég fór að tala um ferðina,
bátinn, xeðrið og það var allt
annað að sþjalla við hana en
hami.
Og ég færði mig npp á skaft-
ið, þetta ætlaði að verða Ijóm-
andi tilbreyting í fásinninu. Eg
talaði og talaði og spurði og
spufðimg mig fór að langa til að
vita, hva’ðkn af landinu hún
væri.
Hún sagðist vera Vestfirðing-
ur.
Það hlaut að vera, þetta virt-
ist vera allra gTeindasti og við-
kunnanlégasti kvenmaðuf.
HEIMILISRITIÐ
Og hvaðan eruð þér með leyí'i..
spurði ég.
Þáð kom ofurlítið hik á hana
og ég hugsaði, að ekki gæti
það talizt sérlega nærgöugult að
spyrja, hvaðan manneskja'n
væri.
Frá Fremri Bákka, sagði liuiu
I Langadid, skaut ég inn í.
Já, sagði hún.
Guð hjálpi henni! Hvérs vegna
sagði mánneskjan þetta?
Er langt. síðan }>ér fóriið að
heiman? spurði ég eíiis saklevsis-
lega og ég gat.
Nokkur ár, annars er ég alltáf
heimá á sumrin.
Guð hjálpi henni aftur, hugs-
aði ég.
Hvers vegna nefndi nianneskj-
an einmitt þennan bæ, eina bæ-
inn á öllu landinu, sem hún mátti.
ekki nefna?
Hvaða' öfl koma slíkum mis-
tökum a-f stað? Að hvaða leiðum
fékk hún hugmyndina um að
nefna þetta bæjarnafn? Það vissi
ég ekki og hef aldrei vitað og'
aldrei skilið, enga skýringu á
því íengið.
En nú vissi ég, að hún \’ai' að
fela eitthvað.
Og svipurinn á manninum
breyttlst. Eg get ekki lýst því.
hvernig hann varð, ekki ná-
kvæmlega, mér er lítið sýnt im.
slíkt, þótt 'ég sjái það grei úlega
í huganum. En ég þóttis'. vita,
. '5