Heimilisritið - 01.04.1948, Side 60

sig, þegar Hann var kallaður fvr-
ir, tókst honiun ekki að dýlja
liina raiinverulegu hugarhægð,
sem ríkti liið innra með honum.
Hann sagði:
;,Eg skal vera hjálplegur, það
ég má. Reynclar er ég ókunnugur
málavöxtum, veit ekki hvernig
tafiið atendur; en ég hef séð sitt
af hvoru á lífsleiðinni, dvalið
langdvölum í austurlöndum.
Hvað viðvíkur mannfegu eðli og
innræti, þá kynnist maður því
li.vergi betur en á herstöðvum í
Indlandi“.
Hann dró þungt andann og
hélt.síðan áfram:
. „Þetta niinnir mig á atvik í
Simla. N.áungi sem hét Robin-
son -— cða Falcouer, ég ruglast
í nöfnunum, en hann var að
minnsla kosti í East Wilt her-
deildinni — eða var það North
Surrey? — en það er nú sama —,
hæglátt skinn, bpkaormur, hvers
manns.'hugjjúfi. Hann kemur
heiin. að kx öldi dags, grípur fyr-
ir kverkar konu sinni. Hún
hafði verið; að smádaðra við ein-
hvern. Hann var nærri búinn að
hengja Jiana, sein ég er lifandi!
I?að kom yíir okkur eins og
þruma'úr heiðskýru lofti“.
.,Og yður.finnst það vera hlið-
stætt þessum atburði, morðinu á
frú Marshall?" spurði Poirot. ■
:„Ja ég meina —, kyrkt,
skiljið þér. Sama aðferðin. Æði“.
58
„Nú, þér haldið að samskonar
æði hafi gripið Ivenneth Mars-
hall?“
„Nei, heyrið þér nú, það hef
ég ekki sagt“. Andlit Barry
majórs þrútríaði. „Eg hef ekki
minnst á Marshall. Ilann er
prúðmennskan sjálf. Mér kæmi
aldrei til hugar að víkja misjöfnu
að honum“.
„Nei, nei — en þér voruð að
tala um mannlegt eðli —“.
„Já,- ójá“, sagði Barry majór,
„hvað ég vildi sagt hafa — hún
var nú dálítið heit, þér skiljið;
hún hafði algjört taumhald á
Redfern. Hann er sjálfsagt ekki
sá fyrsti. Það er undarlegt, hví-
líkir þórskhausar eiginmenn
virðást vera. Eg man eftir at-
viki í Posna. Glæsileg kona. Þér
getið bölvað yður upp á áð hún
fór sinna ferða . . .“
Westori var farinn að ókvrr-
ast. „Já, já, Barry majór. Við
verðuin að halda okkur við veru-
leikann. Getið þér gefið okkur
nokkrar bendingar, sem gætrí
upplýsf þetta mál er hér liggur
fyrir?“
„Nei, Weston; ég held ekki.
Eg sá þau einu sinni saman, Red-
forn og hana, við Gull Cove“,
majórinn, deplaði augunum og
hló lágt, „mjög ánægjulegir sam-
fundir, virt-ist mér, en það nmn
yður þykja léleg sönnunargögn,
ha!“
HEIMILISRITIÐ