Heimilisritið - 01.07.1948, Síða 9

,,0<) í morgun heyrði ég svo, að ein skœkjan af ungu lcymlóðinni hefði bemlíms
œtlað að myrða mann í gœrkvöldi'. Gamla konan hœkkaði róminn ....
bíll til, — og kemur ekki í
kvöld“.
„Kemui' ekki í kvöld?“
Maðurinn áfram:
„Finnst yður, að þér getið
krafizt þess að fá bíl? Ha?“
Lóa gat engu svarað, en augu
mannsins hvíldu á henni, hefnd
þeirra nístu hana eina. Og þessi
voldugi maður hélt áfram ræðu
sinni við vaxandi eftirtekt
margra sem stóðu nærri:
„Svo er ég hreint ekkert fús
til að lána hórmn mína bíla“.
„Hór - —
Lóa náði varla andanum.
Fólkið hélt áfram að glápa.
„Ég tek það ekki aftur. Þér
eruð hóra“.
Hann lagði áherzlu á hvert
orð, og augnaráð hans var í senn
dómur og reiðieldur.
Lóa gat ekkert sagt. Allir
horfðu á hana — hóruna. Kær-
astinn hennar sá liann skipta lit-
um. Hvað var að? Hann leit á
manninn með ístruna, en mað-
urinn með ístruna lét sér hvergi
bregða.
Bara að stúlkan hans gæti
sagt honum, hvað hafði skeð.
Reyndar þurfti hún þess ekki.
Hann sá á henni svipbrigði; og
hann sá viprur umhverfis munn
hennar. Hún beit saman vörun-
um, en feiti maðurinn ræskti sig
og hafði ekki enn sett sig í sömu
stellingar og áður.
HEIMILISRITIÐ
7