Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 27

Elliots, liðlega handleggina og
hendurna með svínaskinns-
hönzkunum. Hvers vegna skyldi
hann ekki hafa verið í herþjón-
ustu?
EFTIR tíma, sem mér fannst
nær mánuði en tveimur klukku-
stundum, fórum við aftur til
klúbbsins. Cranfield hafði leikið
ágæta vel. Hann bauð okkur
glas af víni, en ég afþakkaði fyr-
ir okkur bæði. Ef til vill var ég
ókurteis, en ég gat ekki að því
gert. Ég varð' að tala við Marcy.
Við höfðum aldrei haldið neinu
leyndu hvort fyrir öðru, og ég
ætlaði að minnsta kosti ekki að
valda því, að svo yrði nú.
Cranfield fylgdi okkur að
bílnum. Þegar ég var að ganga
frá kylfunum skeði nokkuð, sem
fékk mjög á mig. Mér varð litið
um öxl. Það var aðeins snöggt
tillit, en ég sá nóg. Þegar Cran-
field hélt að ég sæi ekki til hans,
tók hann samanbrotið bréf upp
úr vasa sínum og rétti Marcy.
Um leið sagði hann eitthvað, sem
ég heyrði ekki. Marcy brosti og
stakk bréfinu í jakkavasa' sinn.
Þetta var allt og sumt, en nóg
til að breyta heiminum í mínum
augum.
Cranfield rétti mér höndina
til kveðju, en mig langaði til að
berja hann í andlitið með' hnef-
anum. En ég stillti mig, því ég
HEIMILISRITIÐ
veit, að ruddáskapur leiðir ekk-
ert gott af sér og bætir ekki úr
neinu. En þó gat ég ekki tekið
í hönd hans. Ég horfði beint
fram fyrir mig og sagði: „Við
skulum komast af stað, Marcy“.
Ég tók ekki eftir fegurð
haustsins á heimleiðinni. Ég beið
þess að Marcy gerði játningu
sína, því hún gat ekki álitið mig
svo heimskan að' sjá ekki hvers-
kyns var. En hún sagði ekkert,
en brosti til mín og raulaði lag.
Þegar við komum inn, var ég
búinn að missa þolinmæðina.
Marcy stóð fyrir framan speg-
ilinn. Ég gekk til hennar, og hún
brosti við mynd minni í speglin-
um.
„Jæja, ástin“, sagði hún,
„hvernig geðjast þér að Elliot
Cranfield?“
Spurningin var það, sem mig
vantaði.
„Hann er yndislegur“, sagði
ég með ísköldu háði í röddinni.
„Ég gæti trúað, að hann sé afar
aðlaðandi í augum kvenna“.
Marcy virtist hugleiða þetta
meðan hún athugaði sig vand-
lega í speglinum.
„Já, ég býst við því“, sagði
hún svo. Hún sneri sér við og
horfði beint í augu mér í fyrsta
sinn þennan dag. Hún var alvar-
leg, og ég vissi, að það, sem ég
óttaðist mest, myndi nú dynja
yfir mig. En ég vildi ljúka því
25