Heimilisritið - 01.07.1948, Page 13

ir því ennþá, hvað hafði skeð og
hvar hún var nú stödd.
Gamla konan spurði hana
frétta. . ..
„Það' er ósköp langt síðan þú
hefur komið. Mildiríður litla“,
sagði hún, „og eitthvað hlýturðu
að geta sagt mér. . .. Hvernig
líður þér, skinnið mitt? — sænii-
lega er það ekki? — Þú hefur nú
kannske mikið að gera?“
„Nei“..
Dóttirin svaraði ósköp lágt, og
gamla konan horfði á hana í
rökkrinu.
„Liggur nokkuð illa á þér?“
Lóu fannst móðir sín aldrei
hafa talað jafnhlýlega við hana
frá því hún var barn. — Hrcim-
urinn minnti hana á málróminn
eins og hann var forðum; það var
sami málrómurinn og hafði fegr-
að og veitt innihald öllum hlýju
huggunarorðunum, orðunum,
sem jafnan veittu einhverja
hjálp, þegar eitthvað var að. Lóa
litla fann, að hún var í nærveru
móður sinnar, og hvað eftir ann-
að langað'i hana til að hrópa upp:
„Guð veit, að ég er saklaus! Eg
er engin hóra, mamma! Hann
laug því!“ En hún stillti sig jafn-
an á síðasta augnabliki.
Hana langaði þó mest til þess
að hlaupa upp um hálsinn á
mömmu sinni eins og þegar hún
var lítil, og segja henni allt sem
henni lá þyngst á hjarta. Skjddi
gamla konan vita nokkuð? Lík-
lega ekki.
Þegar Lóa heyrði mömmu sína
spvrja sig að því, hvort henni
liði illa, kipptist hún við. Ef hún
segði nei, gæti hún ekki sagt
henni neitt að svo búnu, — og
móðir hennar myndi þá finnast
hjálp sín vera of lítil og sjálf-
sagt einskisvirð'i, þó að eitthvað
væri ekki eins og það ætti að
vera. Þess vegna varð bið á því,
að Lóa svaraði.
„Þú segir mér nú allt, Lóa
mín“, sagði gamla konan þá.
„Já-já“, flýtti dóttirin sér að
svara.
„Það hefur vonandi ekkert
komið fyrir þig, gæzkan“, sagði
gamla konan og viknaði, svo að
hún varð að' strjúka hrufóttu
handarbakinu um innfallin aug-
un í ellimóðu andlitinu. „Eg bið
guð alltaf fyrir þér, lóan litla, —
seinast í gærkvöldi bað ég hann
heitt og innilega, blessaðan
himnaföðurinn. Hann sér og
heyrir bænirnar, ef þær eru born-
ar fram af heitu hjarta“.
Þegar gamla konan minntist
á það, að hún hefði beðið til guðs
fyrir henni í gærkvöldi, runnu
heit tár niður ungar kinnar dótt-
urinnar. En þau sáust ekki.
Myrkrið verndaði þau frá því að
verða séð.
Lóa sagði ekkert, en gamla
konan hélt áfram.
HEIMILISRITIÐ
11