Heimilisritið - 01.07.1948, Síða 19

sem eru forfallnir ofdrykkju-
menn. Það er erfitt að telja þá
alla í sama flokki, því þeir hafa
mismunandi drykkjuvenjur og
mismunandi ástæður til að
drekka. Sumir drekka „til að
vera með“, þokast síðan æ
lengra út á drykkjubrautina og
lenda að lokum í þeirri hringrás,
sem leiðir af sér stöðumissi, upp-
lausn fjölskyldunnar og önnur
vonbrigði, sem svo verðúr til þess
að maður drekkur enn meira til
að stramma sig upp og gleyma
og svo framvegis Aðrir drekka
veg-na sjúkleika, sem gerir þeim
ókleift að horfast í augu við líf-
ið eins og það er. Enn aðrir virð-
ast hafa gefið allt upp á bátinn
og reyna smám saman að drekka
sig í hel. En um alla þessa of-
drykkjumenn er sama máli að
gegna að því leyti, að áfengið er
þeim nauðsjm til þess að þeir
orki að lifa. Það getur tekið'
drykkjumann töluvert langan
tíma að komast á þetta stig, en
læknar telja að farið sér að halla
undan fæti, þegar menn fara að
vanrækja mikilsverð atriði, t. d.
vinnu sína.
Ofdrykkjumenn finnast hvar-
vetna í þjóðfélagsstiganum og
meðal allra kynþátta. Fólk af
enskum, írskurn eða norður-
landauppruna virðist yfirleitt
hneigt til ofdrykkju, en Gyðing-
ar og Italir virðast hins vegar
einna sízt eiga það á hættu.
Karlar eru langtum fleiri en
konur, og það er áberandi fjöldi
manna af báðum kynjum, sem
eru „einkabörn“ og hafa verið of
háð foreJdrunum. Um þetta
komst Charles Jackson svo að
orði: „Eg trúi því eindregið, að
það sé sök foreldranna að' miklu
leyti ef barn þeirra verður of-
drykkjumaður. Eg á við for-
eldra, sem annað hvort van-
rækja börnin algerlega eða gæta
þeirra allt of vel, svo að þegar
barnið er orðið fullorðið er það
að' vissu leyti barn ennþá, sem
ekki er þess megnugt að mæta
raunveruleikanum augliti til
auglitis og leitar athvarfs í
drylckjuskap“. — Ef við eigum
að lýsa ofdrykkjumanni, tökum
við fyrst, eftir sérplægni hans,
óhæfni til að þola mótlæti og
leiðindi, einskonar barnalegri
hugsun um að hann eigi heimt-
ingu á, að fá allt, sem hann ósk-
ar sér, og litlum skilningi á til-
finningum annarra.
Þangað til fyrir skömmu síðan
var því haldið fram, að eina
lækningin fyrir áfengissjúkling
væri að lækna sig sjálfur. Það
var álitið, að sá sjúki yrði sjálf-
ur að ákveða að' hætta að
drekka, og gera það síðan ein-
faldlega án eða með hjálp ann-
arra. — Þetta var álíka og að
lækna sig við malaríu án þess
HEIMILISRITIÐ
17