Heimilisritið - 01.07.1948, Síða 40

„Já, annríkt við að forðast
mig“, svaraði hún.
„Jæja, það er nægilegt starf“,
sagði liann hlægjandi.
„Hvers vegna hafið' þér forð-
ast mig?“
„Það skal ég segja yður, þeg-
ar þér eruð orðin tíu árum eldri“.
Lagið hætti.
„Við skulum ganga niður að
"Ströndinni", sagði hann.
Þau gengu niður á ströndina
og inn í skugga pálmanna. Nótt-
in var heit og lygn. Fullur mán-
inn baðaði Miðjarðarhafið í silf-
urgeislum sínum. Enginn lifandi
vera í nánd. „Ó“, sagði hún á-
nægjulega; „þetta er unaðslegt“.
Georg Mannering teiknaði
með tánni í sandinn. Það var,
eins og hún sagði, „unaðslegt“.
En það var lika þungbært. Eitt-
hvað innra með honum sagði
honum, að ef hann hefði getað
eignast þessa stúlku sem eigin-
kpnu myndi hann ekki hafa
þurft að kvíða hamingjuleysi.
Hann hefði líka getað orðið
henni góður eiginmaður — liald-
ið ást hennar lifandi. Hann ef-
aðist um, að' litli, vesældarlegi
maðurinn hennar gæti veitt
henni nokkuð. Hvernig hafði
hún getað gifzt honum?
„Hvers vegna giftust þér?“
spurði hann allt í einu.
„Af hverju haldið þér?“ svar-
aði hún.
„Það má hamingjan vita“.
„Já, hún veit meira en ég“.
llún blés reyk út úr sér í átt til
tunglsins.
„Eg geri ráð fyrir, að yður
finnist einmanalegt síðan mað-
urinn yðar fór?“ sagði hann.
„Ekki þessa stundina“. Hún
leit snöggvast til hans.
Georg sparkaði upp meiri
sand með tánni.
„Það endar með skelfingu“,
sagði hann og hristi höfuðið.
„Það myndi mér þykja leitt,
svo framarlega sem ég væri hjá
góðum manni“, sagði hún.
„Bíðið þér þá bara rólegar“.
„Ég held, að ég þurfi ekki að'
bíða mjög lengi“.
„Hvað eigið þér við?“
„Ég ætla að koma til hans“.
Hún færði sig fast að honurn
á bekknum og spennti greipar
um hnén.
Mannering tók hana í faðm
sér og kyssti hana. Andartaki
síðar sleppti hann henni. Hún
hallaði sér að öxl hans og and-
varpaði ánægjulega.
„Ég hefði ekki gert þetta, ef
ég væri ekki að' fara á morgun“,
sagði hann.
Hann tók um hönd hennar og
virti giftingarhringinn hugsandi
fyrir sér. „Ég vildi, að ég hefði
hitt yður fyrir einu ári, þá myndi
nafn mitt vera letrað á hann“.
Hún svaraði ekki; andardrátt-
38
HEIMILISRITIÐ