Heimilisritið - 01.07.1948, Qupperneq 41

u r hennar varð tíðari; þan
þögðu bæði. Þegar hún sneri sér
að honura, voru augu hennar
fuíl af tárum.
„Við skulum koma inn“, sagði
hún og stóð upp; „það þýðir ekk-
ert að tala um þetta“.
„GÓÐAN DAGINN Mann-
ering“, sagði hershöfðinginn; „ég
hef verkefni fyrir yður, áður en
þér farið suður eftir“.
„AUt í lagi“, svaraði Manner-
ing. Þennan sama morgun hafði
hanii mætt á aðalstöðvunum í
Khartum eftir oiiofið.
„Þér eigið að fylgja manni til
Berah. Ríkisstjórnin hefur sent
skeyti varðandi hann og segir, að
liann eigi að fá allt, sem hann
þarfnast o. s. frv.“
„Berah“, sagði Mannering;
„bíðum nú við, það er vestur frá,
ekki satt?“
„Jú. Utskúfunarstaður; átta
dagleiðir héðan; ekki vatnsdropi
eða grasstrá alla leiðina. Maður-
inn fer þangað' vegna einhverr-
ar bómullarekru“.
„Hvað heitir hann?“
„Fawcet; kyndugur, lítill ná-
ungi með gleraugu; frá Alex-
andríu“.
„Eg þekki hann“, sagði Mann-
ering. „Hvenær óskið þér að við
leggjum af stað?“
„Snemma í fyrramálið; þér
fáið innfæddan liðþjálfa, sex
menn og tólf. úlfalda; leiðinleg
ferð, en vatnsvandamálið er
ætíð erfitt í þessum ferðiim, og
við verðum að senda hvítan
mann, sem er vandanum vax-
inn“.
Mannering kinkaði kolli.
Hann hafði oftar en einu sinni
reynt, hversu erfiðar ferðir eru
gegnum vatnslausa eyðimörk.
Sú tilviljun, að maðurinn, sem
honum var falinn umsjá með,
skyldi vera maður Iris Fawcets,
var ekki svo mjög einstæð í
landi, þar sem fátt er um hvítt
fólk, og þar sem ekki var fátítt,
að tveir menn elskuðu sömu
konuna.
Það yrði gaman að kynnast
manni lris — eiginleikum hans.
Atta daga ferð gegnum eyði-
mörkina myndi veita honum
meira en nóg tóm til þess.
Klukkan tvö um nóttina var
Mannering önnum kafinn við að
líta eftir farangrinum í klvfjum
úlfaldanna. Hvert dýr bar einn
fanati af vatni og einn sekk af
doura. Þetta var nóg i átta daga
ferð, úlfaldarnir áttu að fá fóður
kvölds og morgna, en fyrst vatn
á fjórða degi. Tvö úrvalsdýr
voru ætluð Evrópumönnunum
tveimur, og innfæddu mennirnir
voru allir vanir úlfaldamenn.
Fawcet litli varð himinlifandi
glaður, þegar honum varð’ ljóst,
að það var Mannering, sem átti
HEIMILISRITIÐ
39