Heimilisritið - 01.07.1948, Qupperneq 59

inn. Rosamund spurði: „Hvað
héldur lögreglan?"
„Þeir láta lítið uppi“.
„En þessi litli náungi, Poirot;
tekur hann virkan þátt í rann-
sókninni?“
„Mér virðist hann vera mjög
innundir hjá lögreglustjóranum.
Meira veit ég ekki“.
Þau komu að grandanum.
Eyjan blasti við' þeim. Friðsam-
ur staður, uppljómaður af geisla-
dýrð sólarínnar.
„Lífið er stundum svo óskilj-
anlegt“, sagði Rosamund., ,Mér
finnst ég varla geta trúað því, að
þetta — hafi komið fyrir“.
„Náttúran er miskunarlaus og
eyðslusöm“, sagði Marshall.
„Hún hefur af nógu að taka“.
Hann leit snöggvast á hana og
bætti við: „Settu þetta ekki fvr-
ir þig, vina. Það er eins og það
á að' vera. Alvea eins og það á
að vera“.
II.
LINDA mætti þeim, er þau
gengu upp evna. Limaburður
hennar bar vott um taugaóstyrk.
Hún var dökk undir augunum,
og varirnar skorpnar. Hún sagði
másandi:
„Hvernig gekk það — hvað —■
hvað sögðu þeir?“
Faðir hennar svaraði kald-
ranalega:
„Málinu er frestað í tvær vik-
ur; þeir þurfa að safna að sér
fleiri gögnum“.
„En — hvað halda þeir?“
Marshall gat ekki varist brosi.
„Hvaða þeir? Rannsóknardóm-
arinn, blað'amennirnir, eða
þorpsbúarnir?“
„Lögreglan?“
„Lögreglan lætur ekkert upp-
skátt, ennþá“.
Marshall fór inn í gistihúsið.
Rosamund ætlaði að fylgja hon-
um eftir, en Linda kallaði á hana
í bænarrómi. Rosamund sneri
sér við og komst við af hinu
hryggilega útliti hennar. ILún tók
Lindu undir arminn, og leiddi
hana á afskekktan stíg.
„Reynið þér að taka þetta ekki
svona nærri yður“, sagði Rosa-
mundi ljúflega. „Auð'vitað tekur
þetta á mann — svona atburð-
ur; en þegar allt kemur til alls
— yður var ekki vel við Arlem“.
„Nei, mér yar ekki vel við
hana“, og Rosamund fann að
Linda titraði, um leið og hún
sagði það.
„Það er annað að sakna ein-
hvers“, sagði Rosamund“. Ótta
og andstvggð getur maður hins-
vegar losað sig við', ef maður
reynir bara að hrinda því burt
úr huganum.
„Þér skiljið þetta ekki“, sagði
Linda snögglega, og Christine
skilur það ekki heldur. Þið haldið
bara að það sé sjúkleiki. Eg
HEIMrLISRITIÐ
57