Heimilisritið - 01.05.1949, Qupperneq 28

hlið á hjörum, sem einhver haf'ði
endur fyrir löngu smíðað og ætl-
að sem fataskáp. Eg liafði ekkert
út á hann að setja sem slíkan,
nema ef vera skyldi þá einkenni-
legu og leyndardómsfullu til-
hneigingu, sem hurðin á skápn-
um virtist hafa til að opnast,
enda þótt ég hefði ekki gert
neina tilraun í þá átt. Þessu
fylgdi jafnan ámátlegt ískur í
þokkabót.
Þetta var nú um herbergið
mitt, þar sem tveir næstu þættir
þessa ófullkomna ástarævintýris
gerðust.
Sá fyrri gerðist nokkrúm dög-
um eftir að ég hafði farið með
henni í bíó, og hófst með því að
ég bauð henni heim til mín. Hún
þáði boðið og kom á tilsettum
tíma. Settist lnin á dívaninn við
hlið mér, samt í hæfilegri fjar-
lægð. Við héldum bæði að oklc-
ur höndum og röbbuðum um
hitt og annað, sem efst var á
baugi þá. Ég gerði misheppnaða
tilraun til að vera háfleygur í
tali mínu og hélt mér lítt við
jörðina! Og það gerðist sem sagt
ekkert frekar. —
Þegar hún var farin að óróast,
fylgdi ég henni heim og kvaddi
liana við tröppurnar með hand-
arbandi. Fór ég svo heim og undi
vel hag mínum.
Þriðji þáttur kunningsskapar
okkar, svo ég noti það orð, gerð-
ist á sama stað og var atburða-
röð’in mikið til hin sama og í
fyrra skiptið. Við settumst á
dívaninn, er hún hafði farið úr
kápunni. Eg held jafnvel að mér
sé óhætt að segja, að ég hafi set-
ið nokkrum sentimetrum nær
henni en í fyrra skiptið, er við
sátum saman. Eg var í óvenju-
góðu skapi og ákveðinn í að yf-
irvinna alla feimni og jafnvel að
láta til skarar skríða, ef svo
mætti segja. Skipti það engum
togum að ég lagði annan hand-
legginn yfir um hana, þar sem
hún sat og átti sér einskis ills
von. Eg fann greinilega, hvernig
hjartáð i mér hamaðist eins og
allt væri fengið með því að dæla
sem mestu blóðmagni út í lík-
amann. Af því magni hlaut höf-
uðið ríflegan skammt.
Ég sá litla breytingu á henni,
nema hvað hún brosti lítið eitt
og gaut til mín hornauga með
litlu, brúnu augunum sínum. —
Það, sem mér fannst ég geta
lesið út úr svipnum, var eitthvað
á þessa leið: Jæja, þú ert þá lík-
lega ekki eins mikil mannleysa
og þú lítur út fyrir að vera.
Ivannske það ætli að rætast úr
þér. En hún sagði ekkert. Ég
sagði lieldur ekkert, en fann, að
ég varð nú annað hvort að duga
eða drepast. Hér dugð’u engin
vettlingatök. Hamingja mín var
í veði, ef ég tæki ekki rétt á mál-
2(3
heimilisritið