Heimilisritið - 01.05.1949, Qupperneq 47

— Og hvað svo?
— Eg valdi veg andans.
Nú var Markús kúnstugur á
svipinn, góndi þarna á lampann,
allur meinskældur — en hvort
var þetta ekki eins og kímni-
vipra þarna í hægra munnvikinu
á honum?
— Þegar dró að jólunum, þá
var það, að Matthías byrjaði að
leggja sig eftir'Mörtu — en ein-
mitt þá kevrði rallið úr öllu hófi.
Eg held það hafi ekki unnið'
mikið fyrir sjálft sig augna-
lausu vikuna, kvenfólkið. Nú,
helgidagana — það gat varla
heitið, að unga fólkið svæfi . . .
Jæja, ég var yfirgenginn, aldeil-
is — og svo tók ég mig þá til og
notaði hverja stund til að læra
Fæðingarsálmana, Hvítur minn.
— Ha — Fæðingarsálmana?
Hún annna mín kenndi mér á
þá gotneska letrið, og þó að ég
væri ekki lengi að' læra það, þá
ætluðu sálmarnir alveg að gera
út af við mig. Ja, það hefur ver-
ið jólaskemmtun hjá þér að
læra þá!
— Það var kannski ekki
skemmtun, en það skyldi gert,
og það var gert . . A þrett-
ándanum kunni ég þá spjald-
anna á milli. Og þá dreif ég mig
af stað niður að Árskál. Þær
systur voru náttúrlega úti, og
húsbóndinn svaf upp í rúmi. Ég
settist á tal við húsmóðurina.
Hún minntist á, að ég væri
ekki með unga fólkinu. Ég sagði,
að reyndar þætti mér gaman að
gleðskap, en syona hopp og hí
væri mér ekki að skapi. Nei, hún
sagðist hafa heyrt það sagt. En
mér til vonbrigða heyrði ég það
alls ekkert á henni, að hún metti
þetta við mig. Ég gat ekki betur
heyrt, en að hún héldi það fínt,
þetta danshopp og spilverk, væri
dannelsi í því, — væri víst tíðk-
að hjá því heldra i kaupstöðun-
um, sagði hún. Og ungt fólk, það
væri nú eðlilega sólgið í það, sem
fjör og kátína fvlgdi — svo þeg-
ar þetta væri engin ósiðsemi, þá
. . . Já, hún vildi sosum vera
dönnuð og með máta frjálslvnd,
kerlingarálkan — hvað er ég
annars að segja — sú dyggða-
og gæðakona . . . Jæja, ég sagði
þá, að mér fyndist nær að grípa
í sáhna, svona á hátíðisdögum
að minnsta kosti, já, og sunnu-
dögum. Jú, hún hélt það nú
líka. En það væri nú svona með
ungt fólk, það hugsaði svo lítið
um svoleið'is, fengið einhvern
veginn ekki þankann upp fyrir
því andlega, væri víst eitthvert
lífsins lögmál — það. Ja, ég
sagðist nú segja fyrir mig: Bezta
skemmtun mín væri allur skáld-
skapur fyrir utan Amúratisrím-
ur — vitaskuld — og svoleiðis.
En enginn skáldskapur þætti
mér betri en sumir sálmar —
HEIMILISRITIÐ
45