Heimilisritið - 01.10.1949, Side 16

kaffidrykkju, sagði hún upp úr
þurru: „Mér hefur dottið nokk-
uð í hug, Páll! Hvað myndirðu
segja ef ég opnaði verzlun í
Hösterby? Það ættu að vera
sömu skilyrðin þar eins og hér,
og tekjur okkar myndu tvöfald-
ast með tvær verzlanir“.
„Já, en Anna“, andmælti Páll.
„Eg sé þig næstum aldrei. Og ef
þú opnar nýja verzlun ertu horf-
in mér að' fullu og öllu. Ég kýs
miklu fremur að vera án pening-
anna. . . .“
„Ef ég sé um hana sjálf fyrsta
árið, get ég ráðið verzlunarstjóra,
sem annast hana að öllu leyti
eftir það“, sagði Anna.
HANN SETTIST hjá henni
og lagði handlegginn um mitti
hennar. „Þú ert víst orðin fyrir-
vinnan á heimilinu, elskan mín“,
sagði hann hilcandi og strauk
hár hennar.
„Það er ekki rétt“, sagði hún.
„En ég hef svo gaman af þessu,
Páll. Þú getur ímyndað þér,
hvort það er ekki spennandi; og
hugsaðu þér bara hvað verzlun-
in hefur verið okkur mikil stoð
hingað til. Engir ógreiddir reikn-
ingar framar — og ánægjan af
að geta hjálpað Lillu og þér!“
„Já, en þetta þreytir þig svo
mikið“, sagði Páll hógværlega.
„Og þú hefur engan tíma til að
sinna okkur. . . .“
„Það er ekki svoleiðis þreyta“,
andmælti hún. „Og ég sé þó allt-
af einhvern árangur af starfi
mínu. Það er ekki eins og að þvo
upp þrisvar á dag og verða þó
aldrei laus“.
Um vorið opnaði hún nýja
verzlun í nágrannabænum. Hún
réði unga og áreiðanlega stúlku
til að gæta hennar og ók sjálf í
bifreið þangað út eftir nokkrum
sinnum í viku.
Nýja verzlunin gekk prýði-
lega strax frá upphafi. Það var
ekkert vafamál, að Anna var
gædd sjötta skilningarvitinu,
livað viðvék tízkusmekk ungra
stúlkna.
LTLLA ÓX og dafnaði og var
óaðskiljanleg frá föður sínum.
Anna fann stundum til einmana-
kenndar í félagsskap þeirra, en
hún bægði þeirri tilfinningu jafn-
óðum frá sér.
Dag nokkurn stakk Páll upp
á því að halda smásamkvæmi
fyrir kunningja Lillu. Henni
hafði svo oft verið boðið heim
til þeirra.
„Nei“, sagði Anna hvassmælt,
er hún hafði svipazt um dag-
stofuna, sem henni hafði á und-
anförnum árum ekki unnizt tími
til að fegra eins og hana langaði.
„Við getum ekki boðið kunn-
ingjum Lillu hingað. ...“
„En Anna mín“, hrópaði Páll,
14
HEIMILISRITIÐ